ဗမာ့တပ္မေတာ္သားတို႔၏ စနက္ေၾကာင့္ ရြာပုန္းရြာေရွာင္ဘ၀ျဖင့္
အသက္ရွင္သန္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေျပးလႊားေနရရွာေသာ တိုင္းရင္းသူ အမယ္အို တစ္ဦး
ပန္းကန္ထဲမွာ ေျပာင္တလင္းခါသည္အထိ
ေက်းဇူးတရားကို အသိအမွတ္ျပဳပါ
(တစ္)
စကၤာပူေရာက္ ျမန္မာလူငယ္တစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သို႔ေခတၱခဏ,ေရာက္ရွိ၍လာခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္ကေန
စကၤာပူသို႔ ျပန္အထြက္ တစ္နံနက္ခင္း၌ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္စာအုပ္ကေလးတစ္အုပ္ကို လူႀကံဳကတစ္ဆင့္
လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။ ျမန္မာစာေရးဆရာအခ်ဳိ႕၊ ျမန္မာစာဖတ္သူအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ထိစပ္ရင္းႏွီး
ၿပီးျဖစ္ေသာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္၏ စာအုပ္ပဲျဖစ္ပါသည္။
သစ္နတ္ဟန္း (Thich Nhat Hanh)တဲ့။ ဗီယက္နမ္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ ဇင္ဘုန္းေတာ္ႀကီး၊ စာအုပ္
အမည္က Happiness တဲ့။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈဟု ဆိုၾကပါစို႔။ ထိုစာအုပ္၌ Family Meals ဟူ၍ မိသားစုထမင္း၀ိုင္း
ႏွင့္ပတ္သက္၍ အခန္းတစ္ခန္းပါ၀င္ရာ ထိုအခန္း၌ သည္အစားအစာကို ေကာင္းကင္၊ ေျမႀကီး၊ မိုးစက္ႏွင့္
ေနေရာင္ျခည္အပါအ၀င္ စၾက၀ဠာႀကီးက,လက္ေဆာင္ေပးသည္ဟု ႏွလံုးသြင္းတဲ့။
ေရာင္းခ်သူမ်ား၊ ခ်က္ျပဳတ္သူမ်ား အထူးသျဖင့္ ေတာင္သူလယ္သမားႀကီးမ်ား၏ေက်းဇူးကို ႏွလံုးသြင္းတဲ့။
စားႏိုင္သေလာက္ကိုသာ ပန္းကန္ထဲကို ထည့္တဲ့။ စသည္စသည္ျဖင့္ အခ်က္ေျခာက္ခ်က္ေဖာ္ျပထားခဲ့ရာ
က်န္ေသာအခ်က္ေတြကို ထားလိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ထိုပထမႏွစ္ခ်က္၊ သံုးခ်က္၌ပင္
လွ်င္ သစ္နက္ဟန္း (Thich Nhat Hanh)ကို ၿငိသြားခဲ့ပါေလၿပီ။
(ႏွစ္)
ကမၻာေပၚ၌ လူေလးေယာက္တြင္ တစ္ေယာက္ႏႈန္း ဆင္းရဲကာ အစာအာဟာရ ျပည့္၀ေအာင္ မစားရသူက
၄ ဒသမ ၈ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိေၾကာင္း ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ျပန္သည့္ စာရင္းဇယားမ်ားအရ သိရပါသည္။
ဒါဆိုငတ္ေနသူက လူ ၁၀၀ မွာ ၅ ေယာက္ေလာက္ဆိုသည့္ သေဘာပဲေပါ့။ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ တစ္ရက္
လွ်င္ ကယ္လိုရီ ၂၃၀၀ ေလာက္စားသံုးရန္ လိုအပ္ၿပီး ၂၀၁၀ ခုႏွစ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားအရ လူတစ္ေယာက္
လူအျဖစ္ ရွင္သန္ေနထိုင္ႏိုင္ရန္ အလို႔ငွာ စားသံုးဖို႔အတြက္ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၇၆၃က်ပ္ ေန႔စဥ္လိုအပ္ပါသည္။
အကယ္၍ မိသားစုငါးေယာက္ရွိလွ်င္ ေန႔စဥ္ ၃၈၁၅ က်ပ္ (သို႔မဟုတ္) ၄၀၀၀ က်ပ္က်သင့္မည္ဆိုသည့္သ
ေဘာ။ ဒါက,စားဖို႔တစ္ခုတည္းအတြက္ လိုအပ္ခ်က္။ ၀တ္ဖို႔ေတြ၊ ေနဖို႔ေတြ၊ ပညာေရးေတြ၊ က်န္းမာေရးေ
ေတြ၊ သာေရးနာေရးေတြ ဘာတစ္ခုမွမပါေသး။ မိသားစုတိုင္း မိသားစုတိုင္း စားဖို႔တစ္ခုတည္းအတြက္ ေငြ
က်ပ္ ၄၀၀၀ ေန႔စဥ္သံုးႏိုင္ၾကပါေစ။
ကုလသမဂၢကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ခ်င္း၏၀င္ေငြ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၉၀၅ ေဒၚလာထက္နည္းလွ်င္ ဆင္း
ရဲသည္ဟု သတ္မွတ္ပါသည္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ စာရင္းဇယားမ်ားအရ ဘ႐ူးႏိုင္းက လူတစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္ကို
ေဒၚလာ ၅၀၇၉၀၊ စကၤာပူက ေဒၚလာ ၄၉၇၅၄ တဲ့။ သို႔ျဖင့္ မေလးရွားက ၁၃၃၈၅ ေဒၚလာ၊ ထိုင္းက ၇၉၀၇
ေဒၚလာ၊ အင္ဒိုနီးရွားကေတာ့ ၃၇၂၈ ေဒၚလာ၊ ဖိလစ္ပိုင္က ၃၃၈၃ ေဒၚလာ၊ လာအုိက ၂၀၅၄ ေဒၚလာ၊ ဗီ
ယက္နမ္က ၁၅၈၉ ေဒၚလာ၊ ကေမၻာဒီးယားက ၁၈၁၈ ေဒၚလာ စသည္စသည္ျဖင့္ ဆင္းသြားလို္က္ရာ ျမန္
မာက ၁၀၄၀ ေဒၚလာျဖင့္ အာဆီယံႏိုင္ငံ ၁၀ ႏိုင္ငံမွာ စာရင္းပိတ္ပါသည္။
ဤတြင္ ကုလသမဂၢက ၉၀၅ ေဒၚလာပဲ သတ္မွတ္ထားတာ တို႔မ်ား ၁၀၄၀ ေဒၚလာႀကီးမ်ားေတာင္ဟု အ
ေလာတႀကီး ဘ၀င္ၾကြမသြားလိုက္ပါႏွင့္ဦး။ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြဆိုသည္ကေလးကိုျဖင့္ သတိကေလး ကပ္
ထားလိုက္ေစခ်င္ပါသည္။ ယခုေလာေလာလတ္လတ္ေငြေၾကးတန္ဖိုးအရ,တစ္ေဒၚလာကို ၈၅၀က်ပ္ဟုဆို
ရာ ျမန္မာတို႔၏ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြ ၁၀၄၀ ေဒၚလာကို ၈၅၀ ႏွင့္ ေျမႇာက္လိုက္ေတာ့ ၈၈၄၀၀၀ က်ပ္။ ဒါကို
၁၂ ႏွင့္စား လိုက္ေတာ့ တစ္လကို ခုႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္။ ဒီခုႏွစ္ေသာင္း .ေက်ာ္ေက်ာ္ ကို မိသားစု၀င္
ဦးေရနဲ႔သာ ေျမႇာက္လိုက္ေပေတာ့။ ယင္းသည္ တစ္လ၀င္ရမည့္ မိသားစု၀င္ေငြ။ ၀င္သလား မ၀င္ဘူးလား
ဆိုသည္ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္သာ ေျဖၾကည့္ၾကေပေတာ့။
ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဆင္မေျပၾကပါဘူးဆိုတာပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွသာ မဟုတ္ပါ။ အာ
ဖရိကမွာ၊ လက္တင္ အေမရိက မွာ ၊ အာရွတိုက္ႀကီးထဲမွာ ကမၻာအႏွံ႔အျပား ဆင္းရဲသူေတြ ဆင္းရဲသူေတြ။
လူေလးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ဆင္းရဲ၍ လူ ၁၀၀ တြင္ ၄ ဒသမ ၈ ေယာက္ငတ္သည္ဟု ဆိုခဲ့ၿပီးမဟုတ္
ေလာ။
(သံုး)
တစ္ခါက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တစ္ေနရာရွိ နာမည္ေက်ာ္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ဆီသို႔
ေရာက္သြားခဲ့ရာ ဘူေဖး (buffet) ပံုစံျဖင့္ ေန႔လယ္စာေကၽြးပါသည္။ ကိုယ္တိုင္ယူငင္ စားသံုးသည့္စနစ္။
ထမင္းဟင္းလ်ာေတြက ခံုတန္းရွည္ႀကီးေပၚမွာ အလွ်ံပယ္။ ဟိုနံရံ၊ သည္နံရံမ်ားရွိရာသို႔ အၾကည့္ေရာက္
သြားေတာ့ ဆရာေတာ္ဘုရား၏ သတိေပးစာတန္းမ်ားကိုေတြ႔ရာ ယင္းအေပၚ၌ ရုိေသေလးစားစိတ္ ျဖစ္ရ
ပါသည္။
“ႀကိဳက္သေလာက္စား ကုန္သေလာက္ထည့္”တဲ့။ ဟုတ္ပါသည္။ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္၏လိုအပ္ခ်က္အရ,ႀကိဳက္
သေလာက္စား၍ ရ,ပါသည္။ တစ္ေခါက္ႏွင့္ မ၀,ေသးလွ်င္ေနာက္တစ္ေခါက္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ႏွင့္ မ၀,
ေသးလွ်င္ ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္။ ႀကိဳက္သေလာက္ထည့္ ႀကိဳက္သေလာက္စား။
သို႔ေသာ္ အလိုရမၼက္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ခူးခပ္ထည့္ထားၿပီး မကုန္ႏိုင္မခန္းႏိုင္ ထားပစ္ခဲ့တာမ်ဳိးကိုေတာ့ေက်ာင္း
က,အလြန္အထင္ေသးၿပီး အလြန္စက္ဆုပ္ပါသည္။ လူေလးေယာက္၌ တစ္ေယာက္ ဆင္းရဲကာ လူ ၁၀၀
မွာ ၅ ေယာက္ေလာက္ ငတ္ေနသည့္ကမၻာ၌ သည္လိုျဖဳန္းတီးခဲ့ျခင္းသည္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို မထီမဲ့ျမင္
လုပ္မႈ၊ စိုက္ပ်ဳိးထုတ္လုပ္ ခ်က္ျပဳတ္သူတို႔၏ ေသြးႏွင့္ေခၽြးကို ေစာ္ကားမႈ။
(ေလး)
ဂ်ပန္အေတြ႔အႀကံဳၾကြယ္၀,သူမ်ားႏွင့္ စကား၀ိုင္းဖြဲ႔သည့္အခါ အံ့မခန္းေျပာၾကေလ့ရွိသည္က ဂ်ပန္တို႔ စား
ေသာက္ၾကပံု ဟန္ပန္တစ္ကြက္ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတြဟာ ထမင္းကို အကုန္မစားဘဲနဲ႔ ပန္းကန္ထဲမွာ ခ်န္
ထားခဲ့တာမ်ဳိးကို ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ၾကဘူးလို႔ ဆိုပါလား။ ခ်န္ထားသူကို အထင္ေသးေလသတဲ့။
ထမင္းမစားခင္မွာ သူတို႔ေျပာၾကၿမဲျဖစ္တာက အီတာရာကိမာ့စ္(itakimasu) တဲ့။
ဤအသက္ခႏၶာရွင္သန္ရန္အတြက္ စားရသည့္အစာအာဟာရအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္းဆိုလား။
သူတို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ စိတ္ေနသဘာ၀,ေတြက ၾကက္သီးေမြးညင္းထ,စရာေကာင္းလိုက္တာ။
ေက်းဇူး။ ေက်းဇူး။ ေက်းဇူး။ တင္တတ္ရင္ တင္လို႔ရတဲ့ ေက်းဇူး။ ထမင္းပဲစားစား၊ ထမင္းေၾကာ္ပဲစားစား
ပန္းကန္ထဲမွာ ထမင္းတစ္ေစ့မွ မက်န္သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္စားျဖစ္ေနခဲ့သည္မွာ ၾကာလွပါၿပီ။
ေတာင္သူလယ္သမားႀကီးတို႔ရဲ့ ေခၽြးေတြ၊ ေသြးေတြကို ကၽြန္ေတာ္အားနာလို႔။ ခ်ဳိ႕တဲ့ငတ္မြတ္သူတို႔ရဲ႕ မ်က္
ႏွာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မလံုမလဲျဖစ္လို႔။ အလွဴေတြ၊ မဂၤလာေဆာင္ေတြ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြ၊ တတ္ႏိုင္သူေတြရဲ့ ထ
မင္း၀ိုင္းႀကီးေတြဆီက ေပါေပါေလာေလာ ေဖာေဖာသီသီစြန္႔ပစ္လိုက္တဲ့ ထမင္းလံုးေပါင္းေထာင္ေသာင္း
သိန္းသန္း ကုေဋကုဋာကို ကၽြန္ေတာ္ႏွေျမာလိုက္တာ။ ကိုယ့္ပိုုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ တတ္ႏိုင္လို႔လႊင့္ပစ္တာဘာျဖစ္
သလဲလို႔မ်ား ေျပာၾကေလမလားမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္မစားႏိုင္ဘဲနဲ႔ အလဟႆစြန္႔ပစ္ခဲ့သူ၊ေငြ
ေပးၿပီး၀ယ္ထားတာမို႔ ဘယ္သူ႔မွ ေက်းဇူးတင္စရာမလုိဘူးဟု သေဘာထားရွိသူမွန္သမွ်ကို လူႏွင့္ လူ႔အဖြဲ႔
အစည္းအား ေစာ္ကားေနသူမ်ားဟု စြပ္စြဲလိုက္ခ်င္သည္။
သစ္နက္ဟန္း(Thich Nhat Hanh)ေျပာသလို ထမင္းပန္းကန္ထဲက ထမင္းေစ့မ်ားစြာကိုၾကည့္ရင္း သည္
ထမင္းျဖစ္လာဖို႔ ေပးဆပ္သူမ်ားအားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ မြတ္သိပ္ ဆာေလာင္
သူတို႔၏ ဘ၀,မ်ားစြာကို အားနာစြာျဖင့္ တစ္ေစ့မွ်မက်န္သည္အထိလည္း ကၽြန္ေတာ္စားသံုးပါသည္။
တတ္ႏိုင္တာပဲဟူေသာ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ သြန္မပစ္စတမ္း။ ေမွာက္မပစ္စတမ္း။ ။
ေမာင္သာခ်ဳိ
ကမ ၻာသစ္ ၿမန္မာ Fan Page
Copy from http://newworldnanda.ning.com/profiles/blogs/3451740:BlogPost:120978