ငခၽြတ္အိပ္မက္(မင္းစိုးစံ)
(က)
“ကဲဗ်ာ….က်ဳပ္အတြက္ျမန္ျမန္လုပ္ေပးစမ္းပါ၊ အေရးႀကီးေနလို႔”
ငခၽြတ္တေယာက္ ကရင္လြယ္အိတ္အတြင္းသို႔ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ စာရြက္စာတန္းမ်ားကို ဘိုသီဘတ္သီ ထိုးတည့္ ရင္းက ဆိုင္ရွင္ကိုအေလာတႀကီးေျပာလိုက္၏။
“ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ကိုငခၽြတ္ရယ္….ဘာေတြဒီေလာက္ေတာင္အေရးႀကီးေနလို႔လဲဗ်၊ ျဖည္းျဖည္းေပါ့ဗ်ာ”
“ျဖည္းေနလို႔မရဘူးကိုယ့္လူ….ဒီေန႔က ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ….ေတာင့္တ,ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ ေနတဲ့ တရားမွ်တ,မႈအတြက္….အေျဖေပးမယ့္ေန႔ဗ်”
ဆိုင္ရွင္က ငခၽြတ္ေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီခါးခါးတခြက္ႏွင့္၊ ပဲပလာတာတပြဲကို ခ်ေပးရင္းေမးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ငခၽြတ္က ျပန္ေျဖလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
“ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္ကုန္လို႔လည္း ကိုငခၽြတ္ရယ္…ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘာမွကိုမွနားမလည္ဘူး”
ငခၽြတ္သည္ ပဲပလာတာကို ေကာ္ဖီျဖင့္ကတိုက္က႐ုိက္ေမွ်ာခ်လိုက္ရင္း……
“အဲဒါေျပာတာေပါ့….ေညာင္သီးလည္းစား ေလးသံလည္းနားေထာင္ ဆိုတာ၊ ခင္ဗ်ားက စီးပြါးေရးပဲ လုပ္ေနတာ ကိုး ဘာေတြဘယ္လိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ နားမွမေထာင္ပဲ၊ အခ်ိန္က်ရင္ ေကာ္ဖီဘိုးကို ဆန္နဲ႔၊ ဆီနဲ႔၊ ပဲနဲ႔ မီးေသြး နဲ႔ ရွင္းမယ့္ဟာကိုပဲတြက္ၿပီး ဘယ္ေစ်းနဲ႔ ျပန္ထုတ္ရမလဲဆိုတာေလာက္ပဲ ေခါင္းထဲထည့္ထားတာဆိုေတာ့ ဘာ သိမွာလိုက္လို႔ဗ်ာ”
ထိုအခါ ဆိုင္ရွင္သည္ နီးစပ္ရာထိုင္ခုံတလုံးကို ဆြဲယူရင္း ငခၽြတ္ႏွင့္နီးသည္ထက္နီးေအာင္ တိုး၍ထိုင္လိုက္ၿပီး
“ကိုငခၽြတ္….. ကၽြန္ေတာ့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ သူတို႔လာေသာက္တယ္၊ ရိကၡာထုတ္ၿပီးတာနဲ႔ ဆန္ေတြဘာေတြ လာေပးတယ္၊ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လည္း၊ စခန္းအျပင္က ရွမ္းမ,ဆိုင္မွာ အေကာင္းစားအရက္၊ ဘီယာ၊ အဆင့္ျမင့္ ျမင့္အစားအေသာက္ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္မိ်ဳးက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားထည့္မေျပာေတာ့ဘူးလားဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္ကို ဆန္တ အိတ္ဝင္လာရင္ ရွမ္းမ,ဆိုင္ဆိုရင္ ဆန္ဘယ္ႏွစ္အိတ္၊ ဆီဘယ္ႏွစ္ဖါ ေရာက္သြားၿပီလည္းဆိုတာေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တြက္လို႔ရ,သလို သိလည္းသိေနပါတယ္ေလ”
ငခၽြတ္ဘာမွမေျပာေတာ့ အဖန္ရည္အိုးထဲမွ လၻက္ရည္ၾကမ္းကို ခြက္ငယ္တခုထဲထည့္ၿပီး တဖူးဖူးမႈတ္ေသာက္ ေနေလေတာ့၏။ ဆိုင္ရွင္၏စကားေၾကာင့္ အဖန္ရည္အိုးထဲမွ ေရေႏြးၾကမ္းသည္ ခါတုိင္းမနက္ေတြထက္ ပို၍ပူ လြန္းသည္ဟု ငခၽြတ္ထင္ေနမိသည္။
“အခု ခင္ဗ်ားသြားမယ္ဆိုတဲ့ကိစၥက ဘာကိစၥမို႔လို႔ အေရးႀကီးတယ္လို႔ေျပာေနရ,တာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မထင္ ေပါင္ ကၽြန္ေတာ္က ေစ်းေရာင္းစားေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ခင္ဗ်ားထက္ပိုမသိႏိုင္ရင္သာရွိခ်င္ရွိမယ္ ေလ်ာ့ေတာ့မ ေလ်ာ့ဘူးေနာ္ လူတိုင္းကိုေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔ မွားသြားမယ္ဗ်ိဳ႕”
ဆိုင္ရွင္သည္ ေျပာၿပီးၿပီးျခင္း ငခၽြတ္အနားမွ ထ,သြားေလ၏၊ ဆိုင္ရွင္၏အေျပာမ်ားသည္ သူ႔အဘို႔အသက္႐ွဴ ၾကတ္မတတ္ အေနရ,အထိုင္ရ,ခက္လွသည္။ ဆိုင္ရွင္ထြက္သြားမွ အနည္းငယ္ေနသာထိုင္သာရွိသြားသည္ဟု သူ႔ကိုယ္သူေကာက္ခ်က္ခ်မိ္သည္။
“စာအုပ္ ေဟ့”
ဆိုင္မွမထြက္မွီ ထုံးစံအတိုင္းသုံးေနက် စကားကိုေျပာၿပီးထြက္လာခဲ့သည္၊ ေျခလွမ္းေလးငါးဆယ္လွမ္းခန္႔ အ ေရာက္တြင္
“ကိုငခၽြတ္ ခင္ဗ်ားေဘာပင္ေမ့ေနတယ္”
ဆိုင္ရွင္၏ တူျဖစ္သူက အေျပးကေလးလာ၍ ေဘာပင္လာေပးသည္၊ ေစာေစာက ငခၽြတ္ေျပာခဲ့ေသာ “စာအုပ္” ဟူသည္မွာ “အေၾကြး” ဟုဆိုျခင္းျဖစ္သည္၊ ငခၽြတ္တေယာက္အေတာ္ကေလး စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္၊ လြန္ခဲ့ ေသာအပတ္ကမွ အသစ္ေရြးေကာက္ျခင္းခံရသည့္ေကာ္မီတီအဖြဲ႔တြင္ အဖြဲ႔ဝင္ျဖစ္လာသည့္အတြက္ မိမိစြမ္း ေဆာင္ႏိုင္သည့္ဘက္မွ ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ အိတ္သြန္ဖါေမွာက္ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသေလာက္ အသား ကုန္အလုပ္လုပ္ျပရန္ စိတ္အားထက္သန္လြန္း၍ ယခုကယ့္သို႔ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္ေနျခင္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။
ေကာ္မီတီရုံးခန္းအတြင္းသို႔ ငခၽြတ္ေရာက္သြားသည့္အခါ အဖြဲ႔ဝင္အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ရွိေနႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္၊ သို႔ေသာ္ ေနရာယူထိုင္ေနၾကသည့္ပုံစံႏွင့္အသြင္အျပင္မ်ားသည္ အစည္းအေဝးပုံစံမ်ိဳးႏွင့္မတူပဲအမဲဖ်က္ႏိုင္ရန္ အတြက္ လူစုသည္ႏွင့္တူေနေတာ့၏။
ငခၽြတ္ေရာက္ၿပီးမၾကာမွီ က်န္သူမ်ားလည္းေရာက္လာၾကသည္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူက စ,၍ေျပာပါေတာ့သည္။
“မေန႔ညက ဆန္ဂိုေထာင္ထဲမွာရွိေနတဲ့ ဆန္အိတ္အလြတ္ အလုံး ၆၀ကို ခ်က္ႀကီးခိုးသြားတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့၂ရက္ တုန္းက ဆန္ေဝေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ငျပဴးက ဆန္ႏွစ္ပုံးကို လူအမ်ားႀကီးေရွ႕မွာ ခပ္တည္တည္လုယူသြားတယ္၊ အဲ ဒီေတာ့ ဒီျပႆနာဟာ လူၾကားလို႔လည္းမေကာင္းပါဘူး၊ ခ်က္ႀကီးခိုးသြားတဲ့ ဆန္အိတ္အလြတ္အား လုံးကိုအ ျမန္ဆုံးျပန္ျဖည့္ေပးဘို႔ရာ လိုအပ္တယ္ဆိုတာအားလုံးအသိပါ၊ ဒီေတာ့ ရိကၡာထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေကာက္လို႔ရ,တဲ့ ပိုက္ဆံထဲက ဆုိက္ဝယ္လိုက္ၾကပါ”
“ဟုတ္ပါတယ္….ေကာင္းပါတယ္……မွန္ပါတယ္….”
“ငျပဴးကေတာ့ ဆန္ႏွစ္ပုံးလာလုသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အေတာ္မူးေနတာျဖစ္တယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့သူဟာ ဘယ္ တုန္းကမွ ဆိုးသြမ္းခဲ့တာမဟုတ္သလို ထုတ္ျပန္ထားတဲ့စည္ကမ္းေတြကိုလည္း ေဖါက္ဖ်က္က်ဴးလြန္ခဲ့တာမ ဟုတ္တဲ့အတြက္ ေနာက္ေနာင္ဒီလိုမလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆိုတာကို ခံဝန္ခ်က္လက္မွတ္ထိုးခိုင္းမယ္”
“တကယ္ဟုတ္ပါတယ္…..အရမ္းေကာင္းပါတယ္…..သိပ္မွန္ပါတယ္…”
(ခ)
ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးသည္ ခါတိုင္းႏွင့္မတူပဲ အထူးတိတ္ဆိတ္ေနသည္ဟု ငခၽြတ္ထင္သည္၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ငခၽြတ္ျပန္စဥ္းစားလိုက္တုိင္း သူ႔ကိုယ္သူအားမလိုအားမရ,ျဖစ္ေနသည္၊ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူကို အေရးယူရန္တိက် ျပည့္စုံသည့္ ဥပေဒမရွိ၍ေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ ဥပေဒစိုးမိုးမႈမရွိသည့္ေဒသမ်ိဳးျဖစ္သျဖင့္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေန သည္ေလာ။
“ကိုငခၽြတ္…..ဘာေတြစဥ္းစားေနလဲဗ်၊ မေန႔တေန႔က ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥ အေျခအေနဘယ္လို လဲ”
ဆိုင္ရွင္က ခနဲ႔သလိုလို ရြဲ႕သလိုလိုေျပာလွာ၏၊ ငခၽြတ္စိတ္မဆိုးပါ၊ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္တခုတည္းျဖင့္ အရာ ရာကိုအေကာင္းျမင္ဝါဒ,စြဲကိုင္ေနမိေသာေၾကာင့္ ဆိုင္ရွင္ကိုေျပာခဲ့မိသည့္စကားမ်ားကို ျပန္ေတာင္းပန္ရ,ေပ မည္။
“ေအးဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္လည္း အခုဖြဲ႔တဲ့ေကာ္မီတီအသစ္ထဲမွာ အဖြဲ႔ဝင္တေယာက္ျဖစ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္တာ ကိုပဲသိၿပီး ခင္ဗ်ားကို ေစာ္ကားသလိုေျပာခဲ့မိတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ”
ဆိုင္ရွင္သည္ ငခၽြတ္ကို လက္တို႔၍ သူ၏ဆိုင္အတြင္းခန္းထဲသို႔ေခၚသျဖင့္ ငခၽြတ္လိုက္သြားသည္။
“ကဲ….. ကိုငခၽြတ္…..ဒီမွာထိုင္၊ ေရာ့ ….ဒါက ဒန္႔ကၽြဲရြက္လက္သုတ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ႏိုင္ႏိုင္၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္ႏိုင္ ႏိုင္နဲ႔ ေျမပဲဆံခပ္မ်ားမ်ားေလးထည့္ၿပီးသုတ္ထားတယ္၊ ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားအႀကိဳက္အဖန္ရည္ ေတာင္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ပို႔ေပးလိုက္တဲ့လၻက္ေျခာက္…”
ဆိုင္၏အတြင္းခန္းထဲတြင္ ဆိုင္ရွင္ႏွင့္ငခၽြတ္ႏွစ္ဦးတည္းသာရွိ၏၊ ဆိုင္ေရွ႕တြင္ စားေသာက္သူမ်ား တဖြဲဖြဲလာ ေရာက္စားေသာက္ေနၾက၏။
“ကိုငခၽြတ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာျဖစ္လို႔ေတာင္းပန္ရ,တာလည္း၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာတဲ့စကားထဲမွာ ေစာ္ ကားတဲ့အသုံးအႏႈံးမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မၾကားမိပါလား…”
အဖန္ရည္ကို ခြက္အတြင္းျဖည့္ရင္း ဆိုင္ရွင္က ငခၽြတ္ကိုေမးခြန္းထုတ္ေနသည္၊ ငခၽြတ္ကေတာ့ ဒန္႔ကၽြဲရြက္ လက္သုတ္ကို ဇြန္းျဖင့္ခပ္ကာ ဝါးေနလိုက္သည္။
“ဒီလိုေလဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ေညာင္သီးလည္းစား ေလးသံလည္းနားေထာင္ ဆိုၿပီးေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္ လား၊ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိတာေတြ ကၽြန္ေတာ္မထင္ထားတာေတြဟာ တကယ့္ကိုအမ်ားႀကီးမွတ ကယ့္အမ်ားႀကီးပဲဗ်၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တ,ေနတဲ့ အမွန္တရား ဆိုၿပီး စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြနဲ႔ ကိုင္တုတ္မိတာကို က်ဳပ္ရွက္တယ္ဗ်ာ”
ငခၽြတ္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ရွက္မရွက္ဆိုသည္ကိုေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပင္သိေပမည္၊ သို႔ေသာ္ လုပ္ခ်င္ကိုင္ ခ်င္စိတ္မ်ား အ႐ိုက္ခ်ိဳးခံလိုက္ရၿပီဆိုလွ်င္ ပို၍မွန္ႏိုင္ပါသည္။
“ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ ဆန္အိတ္အလြတ္ အလုံး၆၀ အတြက္၊ အျပစ္ရွိတဲ့လူကို အျပစ္မေပးပဲနဲ႔ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ထဲ က ေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံကို အဲဒီလူအတြက္ စခန္းတခုလုံးက စိုက္ေလွ်ာ္ရ,တယ္ဆိုတာ မဟုတ္ေသးဘူးဗ်၊ ဆန္ ႏွစ္ပုံးလုသြားတဲ့ ငျပဴးကိုလည္း လက္မွတ္ေလးထိုး႐ုံနဲ႔ အျပစ္ကလႊတ္လိုက္တယ္ဆိုေတာ့ ဒါလည္းမဟုတ္ေသး ဘူး”
“အနိမ့္ဆုံးအဆင့္ဗ်ာ ခ်က္ႀကီးအေနနဲ႔ ဆန္အိတ္အလြတ္အတြက္ ေငြမေလွ်ာ္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ဆန္ဂိုေဒါင္အမိုးမိုး ရင္ စာသင္ေက်ာင္းျပင္ရင္ ဘာသာေရးအေဆာက္အဦးေတြ ျပင္တာေတြမွာ လုပ္အားေပးခိုင္းေပါ့ဗ်၊ ငျပဴးဆို လည္း သူ႔ရိကၡာထဲက တပတ္ကို တျပည္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏို႔ဆီဗူးေလးလုံးေလာက္ ျဖတ္ယူထားၿပီး တျခားရိကၡာမရ, ေသးတဲ့လူကို ေပးလိုက္ေပါ့ဗ် ဟုတ္ဘူးလား”
ငခၽြတ္သည္ မိုးက်လၻက္သုတ္ကိုစားရင္း ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ရင္းျဖင့္သူ႔အျမင္မ်ားကိုေျပာေနေတာ့သည္၊ ဆိုင္ ရွင္သည္ ငခၽြတ္ကိုၿပံဳးၾကည့္လိုက္ရင္း
“ကိုငခၽြတ္ေရ…..ခ်က္ႀကီးတို႔ ငျပဴးတို႔ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလိုပဲ အမွန္တရားကို လိုခ်င္တဲ့လူေတြ၊ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားလိုပဲ လူငယ္လူရြယ္ေလးေတြမဟုတ္လား၊ ေနာက္တခ်က္က မတရားတာ မမွန္တာကို ျပင္ခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း ခင္ ဗ်ားလိုပဲ၊ သူတို႔အခုလို ဘာေၾကာင့္လုပ္ရ,သလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေျပာျပၾကတယ္”
ထိုအခိုက္ ဆုိင္ရွင္၏တူျဖစ္သူေရာက္လာၿပီး
“ဦးေလး… စခန္းလုံၿခံဳေရးမွဴးေရာက္ေနတယ္…ဦးေလးနဲ႔ေျပာစရာရွိတယ္တဲ့”
“ကိုငခၽြတ္ေရ…..က်ဳပ္သြားေတြ႔လိုက္ဦးမယ္….ခင္ဗ်ားခဏေစာင့္ေန….ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့….
ဟုတ္လား…”
(ဆက္ရန္)
မင္းစိုးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး