ရန္ကုန္ျမစ္ကို အန္တု ေနသည့္ သူရဲေကာင္း (၄) ဦး

ရန္ကုန္ျမစ္ကို အန္တု ေနသည့္ သူရဲေကာင္း (၄) ဦး

ရန္ကုန္ ျမစ္ေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ျမစ္ေရ အတက္ အက်ကို အခ်ိန္ ကိုက္၍ ေရေအာက္ ပစၥည္း ရွာေဖြ ေနသည့္ ေရငုပ္ အဖြဲ႕မ်ား လႈပ္ရွား ေနသည္ကို ေန႔စဥ္ ျမင္ေတြ႕ ေနရသည္။ ထုိသူမ်ား မည္သို႔ ရွာေဖြ ၾကသည္ကို သိရွိႏိုင္ရန္ ေရငုပ္အဖြဲ႕ တစ္စု ႏွင့္ လုိက္ပါ၍ ေမးျမန္း စူးစမ္းျဖစ္ ခဲ့သည္။

ေမာင္ေမာင္ျမင့္(၁၆) ႏွစ္

(၁ဝ) ႏွစ္သားက စၿပီး လုိက္ခဲ့ တာပါ။ အစပိုင္း ဆုိေတာ့ ေလွေပၚမွာ ပိုက္ကိုင္၊ ႀကိဳးကိုင္၊ ေလွေစာင့္ စတဲ့ အလုပ္ကို သင္ရတယ္။ တစ္ခါ တေလ ''ခြၽန္း''ေပၚမွာ ညအိပ္ ရတယ္။ ေလွတစ္စီးမွာ (၄/၅)ဦးပါ။ ရရွိ လာတဲ့ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်ၿပီး အစုခြဲ ရတယ္။ စက္ေလွ ပုိင္ရွင္က (၂)စု ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ ပုိင္ရွင္ ေတြက ကိုယ္တုိင္ လုိက္ပါၿပီး ေရငုပ္သမား က (၁)စု၊ အလုပ္သင္ ေတြက စုဝက္ ရတယ္။ ပံုမွန္ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ပစၥည္းရတဲ့ အေပၚ မူတည္ၿပီး ရတယ္။ နည္းရင္ (၁ဝဝဝိ) က်ပ္၊ (၁၅ဝဝိ) က်ပ္ ကေန (၂၅ဝဝိ) က်ပ္ (၃ဝဝဝိ) က်ပ္ ရတယ္။ အဲဒီ ကေန နည္းနည္း ကြၽမ္းက်င္ေတာ့ သေဘၤာ ပ်က္ေတြ ဆင္းစမ္း ရတယ္။ သေဘၤာ စမ္းတာ ကလည္း မလြယ္ပါဘူး။ သေဘၤာထဲ ဝင္ရင္ ဝင္လမ္း ထြက္လမ္း ေတြကုိ ေသေသ ခ်ာခ်ာ မွတ္သား ရတယ္။ ေရေအာက္မွာ ဆုိေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရဘူး။ စမ္းတဝါး ဝါးနဲ႔ သြားရတာ။ မ်က္စိကန္း ေနတဲ့လူ အတုိင္းပဲ။ ေရငုပ္ေခါင္း ကိုလည္း ေသခ်ာ တပ္ထား ရတယ္။ ေလရွဴငုပ္သမား ဆင္းရင္ ကြန္ပရက္ဆာ ပန္႔ေခါင္း ျပဳတ္မထြက္ ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရ တယ္။ အဲဒီက တစ္ဆင့္ ပိုက္ကေန ေရငုပ္သမားဆီ ေလေရာက္တယ္။

ပန္႔ေခါင္း ျပဳတ္ထြက္ ရင္ ေလ မထြက္ဘဲ ေလျပန္ စုပ္လို႔ ေရငုပ္ေခါင္း ဝတ္ထားတဲ့သူ စုပ္အားေၾကာင့္ မ်က္လံုး ကြၽတ္ထြက္ တာေတြ ရွိတယ္။ ေသတဲ့ အထိ မေတြ႕ရ ေသးပါဘူး။ ေရေအာက္မွာ ဘာမွ မျမင္ရေတာ့ လက္နဲ႔ စမ္းရတယ္။ ေတြ႕တဲ့ ပစၥည္းကို ပါလာတဲ့ ဇကာ ပိုက္ထဲကို ထည့္ရ တယ္။ အေတြ႕မ်ား တာက ေက်ာက္မီးေသြး၊ သံတုိ သံစနဲ႔ ေက်ာက္ (ေက်ာက္ဆူး) ေတြ အရင္က သံတုိ သံစနဲ႔ ေက်ာက္ငုပ္တယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္း ေက်ာက္မီးေသြး ေတြလည္း ယူရ တယ္။ ေက်ာက္မီးေသြး တံုးေတြက အရင္ေ က်ာက္မီးေသြးနဲ႔ ေမာင္းတဲ့ သေဘၤာေတြျမႇဳပ္ တာတို႔ ျပဳတ္က် တာတို႔ေၾကာင့္ ျမစ္ထဲမွာ ရွိေနတာပါ။ အခက္ အခဲက ေရငုပ္ပိုက္ ေတြကို အေပၚက ျဖတ္သြားတဲ့ သေဘၤာ ပန္ကာက ျဖတ္သြားတဲ့ အခါမွာ အဲဒီပုိက္က ကိုယ္ကို ပတ္မိ တာေၾကာင့္ ေသတတ္တယ္။

မရတဲ့ ရက္ဆုိ (၁ဝ) ပိႆာ ရတဲ့ ရက္ဆုိ ပိႆာ (၄၊၅) ဆယ္ ရတယ္။ သံတုိသံစ (၁) ပိႆာကို (၄ဝဝ) က်ပ္၊ ေက်ာက္မီးေသြး (၁၂ဝ) က်ပ္နဲ႔ ကုပ္(၂၅ဝ) က်ပ္ရတယ္။ ကုပ္ဆုိတာက ေက်ာက္မီးေသြး ပံုစံ ပါပဲ။ ပန္းဘဲဖို ေတြမွာ သံုးၾကတယ္။ ေႏြရာသီ ဆုိရင္ ေရငန္ တုိးေတာ့ ႏုန္းအုပ္ေတာ့ ဘာမွ ဆယ္လို႔ မရဘူး။ ေဆာင္းနဲ႔ မုိးရာ သီမွာ အလုပ္ ျဖစ္တယ္။ ေရငုပ္ရ တာက ေရတက္ ေရက် ခ်ိန္ရဲ႕ ၾကားကာလ ေရတန္႔ ေနတဲ့ အခ်ိန္ (၁) နာရီပဲ ရွိတယ္။ ေရျပန္ တက္မယ့္ အခ်ိန္ မွန္းၿပီး ကိုယ္ငုပ္မယ့္ ေနရာကို ႀကိဳသြား ရတယ္။ ေႏြရာသီ ဆုိရင္ အထက္ပိုင္း ေရႊျပည္သာ၊ ထန္းတပင္ဘက္ တက္ၿပီး သစ္တံုးေတြ ျမဳပ္ေနတာ ဆယ္ရတယ္။ သစ္ေတာ ဦးစီးက ဆယ္မဲ့ အဖြဲ႕ ေတြကို အလံေတြ ထုတ္ေပး ထားတယ္။ ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ ကိုယ္စားေပါ့။ သစ္တံုးေတြ ရရင္ စက္ေလွ ေဘးမွာ ကပ္ခ်ည္ၿပီး သတ္မွတ္ ေနရာကို ပို႔ေပးရတယ္။ သစ္တစ္တန္ကို (၇ဝဝဝဝိ) ရတယ္။ သေဘၤာပ်က္ေတြ ကေတာ့ လူႀကီး ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး မုိးေကာင္းတုိ႔ ဧရာဝတီ သေဘၤာ နဲ႔ နာဂစ္တုန္းက တံတား၊ အပ်က္ေတြ ဆယ္ရ ဖူးတယ္။ သေဘၤာ အေပၚ မူတည္ၿပီး တုိင္လီခြံေတြႀကီးရင္ ေတာေတြနဲ႔ ဆယ္ရတယ္။ အဲဒီ အခါက်ရင္ အိမ္လည္း မျပန္ရဘူး။ စက္ေလွေပၚ မွာပဲ စားအိပ္ ရတယ္။ ေက်ာက္ဆူး ရရင္ တစ္ဦးကို (၅ဝဝဝဝိ) ေလာက္ရတယ္။ မိသားစု (၈) ဦး ရွိတယ္။ အေဖက ခ်ယ္ရီေတာင္တန္း ကုမၸဏီမွာ လုပ္တယ္။ အေဖရယ္ ကြၽန္ေတာ္က စီးပြားထြက္ လုပ္တယ္။ (၄) တန္းအထိ ပညာ သင္ယူဖူး ပါတယ္။

ထြန္းကို(၁၄)ႏွစ္

ဒီစက္ေလွရဲ႕ နာမည္က ပ်ံလႊား ၊ေ ဒသ အေခၚ စက္ေလွလို႔ မေခၚပါဘူး။ ''ခြၽမ္း'' လို႔ ေခၚတယ္။ ပိုင္ရွင္က ကြၽန္ေတာ့္ ဦးေလး ေမာင္ေဌး ပုိင္တာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ သီတင္းကြၽတ္က စလိုက္ တာပါ။ အလုပ္သင္ ဆုိေတာ့ အေပၚမွာ ေနတယ္။ ကြန္ပရက္ဆာၾကည့္၊ ပိုက္ဆြဲႀကိဳးဆြဲ စတဲ့ ေတာက္တုိ မည္ရ အလုပ္ေတြ လုပ္ရတယ္။ အရင္ေန႔ ေတြက လူႀကီး (၂) ဦး ပါတယ္။ အေပၚ ကြၽမ္းက်င္မွ ေအာက္ကို ဆင္းရတယ္။ ေန႔တုိင္း ထြက္တယ္။ ေရႊျပည္သာ နားမွာ ေက်ာက္ဆူး တစ္ခု ရဖူးတယ္။ အဲဒီတုန္းက တစ္ဦးကို (၁၅ဝဝဝဝ) ေဝစု ရတယ္။ ေရတက္ ေရက် မနက္ တစ္ခါ ေန႔ခင္း တစ္ခါ ထြက္တယ္။ သြားတာက ဒလကေန ေက်ာက္တန္းနား အထိ သြားတယ္။ စက္ေလွ အက်ယ္ အဝန္းက (၁ဝ'x၃၅') ရွိတယ္။ ျမင္းေကာင္ေရ (၁၆) ေကာင္ရွိတဲ့ အင္ဂ်င ပါတယ္။ တန္ဖိုးက သိန္း (၅ဝဝ) ရွိတယ္။ ေက်ာက္မီးေသြး နဲ႔ သံတို သံစေတြ အရ မ်ားတယ္။ သံတုိ သံစ ကလည္း ဆယ္ရင္သာ ႀကီးတာ။ တူနဲ႔ ထုခြဲ လိုက္ရင္ ဘာမွ မက်န္ပါဘူး။ အစ္ကိုျမင္တဲ့ အတုိင္း ပါပဲ။ မိသားစု (၆) ဦး ရွိတယ္။ ေက်ာင္း မေနဖူးပါဘူး။ ကိုရင္ (၇) ဝါ အထိ စာလိုက္ ဖူးတယ္။

ေအာင္ေလး(၁၄)ႏွစ္

လိုက္ေနတာ (၃) ႏွစ္ရွိၿပီ။ ေတာက္တုိမည္ရ အျပင္ ညဘက္ ခြၽန္းေပၚမွာ အိပ္လုိ႔ စုဝက္ ရတယ္။ တစ္ခါ တေလ မနက္ (၄) နာရီ ထထြက္ ရတယ္။ အလုပ္ ကေတာ့ ဒီလိုပဲ အတုျမင္ အတတ္သင္ပါ။ သေဘၤာ ဆယ္တဲ့ အထဲ ပါဖူးတယ္။ ဆယ္ မၿပီးမခ်င္း ခြၽန္းေပၚမွာ အိပ္ရတယ္။ ဝိုင္းဝန္း ကူညီ ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက (၅ဝဝဝဝိ) ရၿပီး ပီပါ ခြံေတြနဲ႔ ဆယ္ရတာ။ အခု ႀကိဳးစားမွ ေရငုပ္ သမား ျဖစ္မယ္။ ၿပီးရင္ စက္ေလွ ပိုင္ရွင္ေပါ့။ ဒီေန႔ဆုိ ေက်ာက္မီးေသြး (၁ဝ) ပိႆာပဲ ရတယ္။ ဆီဖို ႏႈတ္ရင္ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ပိုင္ရွင္က သေဘာေကာင္း လို႔ (၅ဝဝ) ရတယ္။ (၆) တန္း အထိ ေနခဲ့တယ္။ စီးပြားေရး အေျခ အေနေၾကာင့္ ဆက္မတက္ ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ မိသားစု (၆)ဦးရွိတယ္။

ရဲရင့္(၁၄)ႏွစ္

နာဂစ္ မျဖစ္ခင္ ကတည္းက လုိက္ေနတာပါ။ ဒီေလွမွာ လိုက္ေတာ့ ေက်ာက္ဆူး ရလို႔ ေဝစု(၁၅ဝဝ၀ဝိ) ရတယ္။ တစ္ခါ ဆင္းဖူးတယ္။ နားကိုက္လို႔ ျပန္တက္ ရတယ္။ သေဘၤာပ်က္ ဆယ္ဖူးတယ္။ တုိင္ကီ (၁၇၂) လံုးနဲ႔ (၂) လ ဆယ္ရတယ္။ အဲဒါ ကလည္း ေရတက္ ေရက် ခ်ိန္ကိုက္ လုပ္ရ တာပါပဲ။ က်ပ္ (၅ဝဝဝဝ) ရတယ္။ အဖြဲ႕ေတြ မ်ားလာလို႔ လုပ္ရ ကိုင္ရ တာ အဆင္ မေျပ ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဒီလိုပဲ မွန္းၿပီး ေရငုပ္ေနရတာ။ လုပ္ငန္းႀကီး သမား ေတြက သေဘၤာပ်က္ ဆယ္တာတို႔၊ တခ်ိဳ႕ သေဘၤာေတြ အင္ဂ်င္ ျပဳတ္က်လို႔ ျပန္ဆယ္တဲ့ ကန္ထ႐ိုက္ စနစ္ေတြ ရတယ္။ မနက္နဲ႔ ေန႔လယ္ပိုင္း ထြက္ၾကတယ္။ ညဘက္ဆုိ မထြက္ၾက ေတာ့ဘူး။ ေရငုပ္တာ ကေတာ့ တစ္စီးမွာ (၂) ဦးပါတယ္။ အစ္ကို ပါလာတဲ့ ေန႔ မွ လူႀကီးေတြ မအားလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ (၄) ဦးထြက္ လာတာပါ။ အၿမဲတမ္း လုပ္ေနရလို႔ ဘာအခက္ အခဲမွေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေရငုပ္ သမားေတြက တစ္ခါ ငုပ္ရင္ မိနစ္ (၂ဝ )ေလာက္ ၾကာတယ္။ ကြန္ပရက္ဆာေခါင္း ျပဳတ္မထြက္ေအာင္ စက္မပ်က္ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ ရတယ္။

ေရငုပ္ အဖြဲ႕ မ်ား၏ ရာသီခ်ိန္သည္ မိုးဥတု ျဖစ္ၿပီး နယုန္ လကုန္မွ စ၍ ျပာသိုလကုန္ အထိ အဆက္ မျပတ္ ရွာေဖြ ၾကၿပီး က်န္ လမ်ားတြင္ ရံဖန္ရံခါ ရွာၾကသည္ဟု သိရသည္။ အဆုိပါ လမ်ားသည္ ေရခ်ိဳ ဝင္ေရာက္ မႈေၾကာင့္ ေရေအာက္ ပစၥည္း ရွာေဖြရ လြယ္ကူၿပီး က်န္လမ်ားတြင္ ပင္လယ္ ေရငန္ ဝင္ေရာက္မႈ ႏႈန္းမ်ား က်ဆင္းမႈ တုိ႔ေၾကာင့္ ရွာေဖြရ မလြယ္ကူ ေၾကာင္း သိရသည္။ ေႏြရာသီတြင္ ေရႊျပည္သာ၊ ထန္းတပင္သို႔ သြားေရာက္ ၾကၿပီး သစ္ေတာ ဦးစီးဌာန ၏ ခြင့္ျပဳ ခ်က္ျဖင့္ ေရေအာက္တြင္ နစ္ျမဳပ္ေနသည့္ သစ္မ်ားကို ရွာေဖြ ဆယ္ယူ၍ အပ္ႏွံရေၾကာင္း အပ္ႏွံပါက သစ္တ စ္တန္လွ်င္ က်ပ္ (၇ဝဝဝဝိ) ရရွိေၾကာင္း သိရသည္။

ေရငုပ္ ရွာေဖြ ရာတြင္ ရရွိလာသည့္ ပစၥည္း အေပၚ မူတည္၍ ေဝစုခြဲ ရၿပီး စက္ေလွ ပိုင္ရွင္သည္ (၂) စု၊ ကြၽမ္းက်င္ ေရငုပ္သမားသည္ (၁) စု ေတာက္တုိ မည္ရ လုပ္သား မ်ားသည္ စုဝက္၊ တစ္မတ္ စသည္ျဖင့္ ခြဲေဝယူ ရေၾကာင္း သိရသည္။ ေရငုပ္ ရာတြင္ ကြၽမ္းက်င္မႈ အေပၚ မူတည္၍ ေရေအာက္ ပစၥည္း အနည္း အမ်ား ရရွိေၾကာင္း၊ ေရငုပ္ ေနစဥ္ စက္ပ်က္သြား ပါက သတ္မွတ္ ႀကိဳးကို (၂) ခ်က္ဆြဲ သတိေပးရ ေၾကာင္း၊ ေရငုပ္မည့္ ေနရာတြင္ ဘလဲ (ေခၚ) ေက်ာက္ဆူးကို ခ်၍ ႀကိဳးပတ္ဝန္းက်င္၌သာ ရွာေဖြမႈ ျပဳရၿပီး ေရငုပ္ သမားသည္ ေရေအာက္၌ ႀကိဳတင္ ခ်ထားသည့္ ႀကိဳးကို ၿမဲၿမဲစြာ ကိုင္တြယ္ လႈပ္ရွား ရေၾကာင္း သိရသည္။


၁၁ . ၈ . ၂၀၁၀ | လွ်ပ္တျပက္

www.htwd.info မွ တိုက္႐ိုက္ကူးယူေဖၚပါသည္။

မင္းစုိးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး