ေသတဲ့အခ်ိန္
သတၱ၀ါတစ္ခု၊ ဘ၀တစ္ခု အဆံုးသတ္ဖို႔ ေသရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဲဒီသူေသတာကို က်န္ေနတဲ့ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔ မရွိဘူး၊ ဒီသေဘာကို နားလည္ပါ၊ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို စဥ္းစားမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ဘ၀ရဲ႕ သဘာ၀အမွန္ကို နားလည္ပါ” စသည္ျဖင့္ တရားေဟာေတာ္မူတယ္။
ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ အသံေတာ္ကို ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာပဲ ပဋာစာရီဟာ အသိျပန္၀င္လာတယ္။ စိတ္ေၾကာင့္ရူးတယ္ စိတ္နဲ႔ပဲ ျပန္ေကာင္းလာတယ္။
အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ “သီလ - ကိုယ္က်င့္တရား” ကို အားကိုးပါ။ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေအာင္လုပ္ျပီး “နိဗၺာန္” ကို တက္လွမ္းပါ။
လူေတြဟာ ဒုကၡေရာက္လာတဲ့ အခါမွာ စဥ္းစားဥာဏ္မရွိေတာ့ဘူး။ ေလာကၾကီးဟာ ဒုကၡအစုအေ၀းၾကီးပါပဲ။ ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ဒုကၡေတြခ်ည္းပဲျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဒီသဘာ၀ကို စိတ္ပ်က္၊ ေၾကာက္ရံြ႕စရာ မလိုဘူး။ ကိုယ္က်င့္တရား မေကာင္းတဲ့သူ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနတဲ့သူဟာ တျခားဘယ္သူမွ မသိဘူးဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ အသိဆံုးပါပဲ။
လူေတြ ေသၾကတဲ့အခါ -
- တခ်ဳိ႕က ျပံဳးျပီးေသၾကတယ္ ...
- တခ်ဳိ႕က ေအာ္ဟစ္ျပီး ေသတယ္ ...
- တခ်ဳိ႕က ရုန္းကန္ျပီး ေသတယ္ ...
- တခ်ဳိ႕က ေ၀ဒနာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ နာက်င္ခံစားရျပီး ေသတယ္ ...
ဘ၀ တစ္ေလ်ာက္လံုး ကိုယ္က်င့္သံုးလာခဲ့တဲ့ ကိုယ္က်င့္တရားက ေသခါနီး အခ်ိန္မွာ ျပန္ေပၚလာတယ္။
ကိုယ္က်င့္သီလ ေကာင္းလာတဲ့ အခါမွာ ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ ေနႏိုင္လာတယ္။ ေဒါသျဖစ္/ စိတ္ဆိုးလာျပီ ဆိုရင္လည္း ခ်က္ခ်င္းသိျပီး ဖယ္ရွားႏိုင္လာတယ္။
ထို႔အတူပဲ ကိုယ္က်င့္သီလေကာင္းလာတဲ့သူဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္ျဖစ္ေအာင္လည္း အျမဲလုပ္ေနတယ္။ ျဖစ္လာတဲ့ ေကာင္းတဲ့စိတ္ကိုလည္း တိုးပြားေအာင္ အျမဲတမ္း ၾကိဳးစားေနထိုင္တယ္။
ဒီလိုေနမွ ဘ၀ေကာင္းလာမယ္၊ စိတ္စြမ္းအားေတြ ေကာင္းလာမယ္။ ဒါကို Right Effort “မွန္ကန္တဲ့ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ” လို႔ေခၚတယ္။ “မွန္ကန္တဲ့ သတိ” Right Mindfulness အျမဲရွိျပီး ကိုယ္နဲ႔ မကြာ ထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ရမယ္။
(နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္တဲ့) ေကာင္းတဲ့ အာရံု တစ္ခုခုမွာ စိတ္ေလးက ျငိမ္သက္ေအာင္ ေနႏိုင္တဲ့ အခါမွာ Right Concentration “မွန္ကန္တဲ့ စူးစိုက္မႈ” ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ စိတ္ေရာဂါကင္းလာတာနဲ႔ အမွ် စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ႏွလံုးပူပန္မႈဆုိတာလည္း မရွိေတာ့ဘူး။
Source Article from http://sharingtofrds.blogspot.com