မာနယ္ပေလာ(သုိ႔မဟုတ္) ျမစ္ဆုံအေရးအခင္း
အပုိင္း(၂)
စတင္ျမစ္ဖ်ားခံရာသမုိင္းေၾကာင္း။
အခန္း(၁)
ျမစ္ဆုံေစတီေတာ္
ျမစ္တုိ႔၏ ထုံးစံအတုိင္း အေကြ႔အေကာက္မ်ားျဖင့္ ေျမာက္မွ ေတာင္သုိ႔ စီးဆင္းလာခဲ့ေသာ သံလြင္သည္၊ အေရွ႕ဘက္ျခမ္း ထုိင္းႏုိင္ငံ မယ္စံလပ္ျပည္နယ္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္ျခမ္း ျမန္မာႏုိင္ငံ ကရင္ျပည္နယ္ ဖါပြန္
ေဒသသုိ႔အေရာက္တြင္၊ အေနာက္ေျမာက္မွသည္ အေရွ႕ေတာင္သုိ႔၎၊ ထုိမွ တဆင့္ အေနာက္ေတာင္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္သုိ႔၎၊ ေကြ႔၀ုိက္လွ်က္ ျမစ္ခ်ဳိးေကြ႔ႀကီးတခု ျဖစ္ေပၚေစကာ ျမန္မာျပည္ နယ္နမိတ္အတြင္း အေနာက္ေတာင္ဘက္သုိ႔ ဆက္လက္စီးဆင္းသြားသည္။
ထုိင္းႏုိင္ငံႏွင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံနယ္ျခား ျမစ္ခ်ဳိးေကြ႔ၾကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ရာေနရာတြင္ အေရွ႕ေတာင္ဘက္သုိ႔ ျမစ္လက္တက္
တခု ျဖာထြက္ခဲ့သည္။
ထုိျမစ္လက္တက္သည္ သံလြင္ျမစ္ေၾကာင္း၏ စီးဆင္းလာရာ ထုိင္း ျမန္မာနယ္နမိတ္ မ်ဥ္းေၾကာင္း၏ အဆက္ျဖစ္
သည္။
ထုိင္းတုိ႔က ၎တုိ႔၏ နယ္နမိတ္အတြင္ တ၀က္အပါအ၀င္ျဖစ္ေသာ ထုိျမစ္ကုိ မိန္ဟိန္း ဟုေခၚ၏။
ျမန္မာတုိ႔က ေသာင္ရင္း ဟုေခၚျပီး ကရင္တုိ႔ကမူ သူးမြဲ ဟုေခၚေလသည္။
သံလြင္ျမစ္၏ ျမစ္လက္တက္အျဖစ္ စတင္ခြဲထြက္ေနရာ(သံလြင္၏အေနာက္ဘက္ျခမ္း)တြင္ ရြာတရြာရွိသည္။ သူးမြဲထာ(သူးမြဲထ)ဟု ေခၚ၏။
K.N.U.က ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာေနရာျဖစ္ျပီး န၀တစစ္အုပ္စုတုိ႔ လုံး၀မထုိးေဖါက္ႏုိင္ခဲ့ေသာ ေဒသတခုလည္းျဖစ္
ေလသည္။
၁၉၈၉ခုႏွစ္၊ ဧျပီလ(၂၀)ရက္ေန႔ (၁၃၅၁ ခုႏွစ္၊ တန္ခူးလျပည့္၊ ေသာၾကာေန႔)တြင္ ထုိေနရာ၌ ေစတီတဆူ စ
တင္တည္ခဲ့သည္။
ေစတီ၏ဘြဲ႔အမည္မွာ ယခုထက္တုိင္မထင္ရွား။ ျမစ္ဆုံေစတီဟုသာ ေဒသ၀န္းက်င္တြင္ လူသိမ်ားခဲ့သည္။
ေစတီတည္ေသာပုဂၢဳိလ္မွာ ၿမဳိင္ႀကီးငူဆရာေတာ္ ျဖစ္ေပသည္။
ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္
ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ ဦးသုဇနသည္ သာမညေတာ္ဆရာေတာ္ႏွင့္အလံတရာဆရေတာ္ထံ၌လည္း ဆည္း
ကပ္ဘူးသူျဖစ္သည္။ လႈိင္းဘြဲျမဳိ႕နယ္ ဇာတိျဖစ္ျပီး ေကအဲန္ယူ ကရင္အမ်ဳိးသားအစည္းအရုံးမွ သစ္ေတာ
ဌာနတာ၀န္ခံ ပဒုိေအာင္ဆန္းႏွင့္ ညီအကုိ တ၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သည္။
ျမဳိင္ၾကီးငူထက္ အရင္က်ေသာေနရာမ်ားမွာ အလံတရာေတာင္ႏွင့္သာမညေတာင္တုိ႔ျဖစ္သည္။
ထုိေနရာမ်ားတြင္ ဓါတ္မီးမ်ား ထိန္ထိန္ညီးျပီး လာသမွ် ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားကုိ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံႏုိင္သည့္
အတြက္ အျမဲမျပတ္ စည္ကားလွ်က္ေနသည္။
န၀တစစ္တပ္၏ ေပၚတာဆြဲမႈႏွင့္အျခားပ႗ိပကၡမ်ား ဘာမွ်မရွိသည့္အျပင္၊ န၀တအုပ္စုေကာ၊ ေတာ္လွန္ေရးသ
မားမ်ားပါ လက္နက္ကုိင္ေဆာင္မႈ မရွိဘဲ သြားေရာက္ႏုိင္သည့္ေနရာမ်ားျဖစ္သည္။
ၿမဳိင္ႀကီးငူသည္ ေကာ့ကရီကၽြန္းႏွင့္ မဲေကာ့လာကၽြန္းထိပ္အၾကားတြင္ တည္ရွိသည္။ တခြက္ဖုိးရြာၾကီး၏အထက္ပုိင္း၊ သံလြင္ျမစ္၏ အေရွ႕ဘက္ျခမ္း ျဖစ္သည္။ ၎ေနရာ၌ ျမဳိ႕ရုိးေဟာင္း ရွိသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုိ အမွီျပဳ၍ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ေသာ သာမညရြာကဲ့သုိ႔ပင္ ရပ္ရြာထူေထာင္ကာ ေနၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ လုံး၀ မပတ္သက္ေသာ မူဆလင္မ်ားလည္း သြားေရာက္ေနထုိင္ၾကသည္။
ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ စေနအသင္း(အနန္းေဘာ့စေနအသင္း)လည္း ရွိသည္။
န၀တတပ္မ်ား လာေရာက္ေႏွာက္ယွက္ျခင္းမရွိေသာ ေနရာအျဖစ္ ထူးထူးျခားျခား သတင္းၾကီးေလသည္။
က်ား၊မ မေရွာင္ ေပၚတာဆြဲျခင္း၊ အဓမၼလုပ္အားေပးခုိင္းေစျခင္း၊ ေတြ႔သမွ်ရြာသားမ်ားကုိ ေခၚ၍ ရုိက္ႏွက္ ေမး
ျမန္းစစ္ေဆးျခင္း၊ အခန္႔မသင့္ပါက သတ္ပစ္ျခင္း၊ နယ္စပ္ေဒသေက်းရြာမ်ားမွ ရြာသူ မိန္းကေလးမ်ားကုိ ရမယ္ ရွာဖမ္းဆီးေမးျမန္းကာ အဓမၼျပဳ သတ္ပစ္ျခင္း၊ ေပၚတာေၾကးမ်ားေကာက္ခံျခင္း၊ ရြာလုံးကၽြတ္ေျပာင္းေရႊ႕ခုိင္းျခင္း၊ ရြာကုိ မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးျခင္း၊ ေပၚတာမ်ားကုိ မႏုိင္၀န္မ်ား ထမ္းခုိင္းျပီး နာဖ်ားမက်န္းမာျဖစ္ပါက သတ္ပစ္ျခင္း စသည့္ လူမဆန္ေသာကိစၥမ်ားကုိ န၀တတုိ႔ လုပ္ခ်င္တုိင္း လုပ္ေနေသာ ေဒသတြင္ ထုိေက်ာင္းအနီး ၀န္းက်င္သုိ႔ န၀တ
တပ္မ်ား အေႏွာက္အယွက္ ကင္းလြတ္ေနေသာ ေနရာျဖစ္သည္။
ရန္ကုန္ မႏၱေလး စေသာ ျမဳိ႕ၾကီးျပၾကီးမ်ား၌ပင္ အတုိက္အခံဟု ယူဆရေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ် ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္မႈမ်ား ျပဳေနပါလွ်က္၊ ၎တုိ႔ စိတ္တုိင္းက် ပုိမုိလုပ္ကုိင္ခြင့္ရေနေသာ အနက္ေရာင္နယ္ေျမအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသည့္ေဒသတြင္ ထင္ေပၚေနေသာ ေဒသတခုျဖစ္ေလသည္။
ၿမဳိင္ႀကီးငူဆရာေတာ္မွာ သာသနာ့၀န္ပရိယတၱိစာေပ ေလ့လာမႈအဆင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ပိ႗ိကတ္သုံးပုံကုိ အာဂုံ
ေဆာင္ႏုိင္ေသာဆရာေတာ္မ်ားကဲ့သုိ႕ တိပိ႗ကဓရဘြဲ႔ကုိ ရခဲ့သူဟူ၍ကား ေျပာဆုိသံမၾကားရပါ။
သာမန္အဆင့္ ရခဲ့သူျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္သည္ သက္သတ္လြတ္ဆြမ္း ဘုဥ္းျခင္းႏွင့္ မူ၀ါ
ဒခ်မွတ္ႏုိင္ျခင္းတုိ႔ေၾကာင့္ အျခားဆရာေတာ္မ်ားထက္ ပုိ၍နာမည္ရလာခဲ့သည္။
ၿမဳိင္ႀကီးငူဆရာေတာ္၏ မူ၀ါဒ (၅)ခ်က္ ရွိသည္။
(၁) ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ရ။
(၂) ငါးပါးသီလ ျမဲရမည္။
(၃) သာသနာ့ နယ္ေျမအတြင္း ခုိက္ရန္ေဒါသ မျဖစ္ရ။
(၄) ဘာသာေရး ခြဲျခားစကား မေျပာရ။
(၅) အတင္းစကား မေျပာရ။
ထုိမူ၀ါဒမ်ားသည္ သာမညဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ မူ၀ါဒမ်ားႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း ပင္ျဖစ္သည္။
သာမညေတာင္ဆရာေတာ္ၾကီးႏွင့္မူ၀ါဒမ်ားကလည္း ထူးမျခားနား ျဖစ္ေသာၾကာင့္ သာမညဆရာေတာ္ကဲ့သုိ႔ ၾကည္ညဳိသဒၶါပြားကာ ကုိးကြယ္ၾကသူမ်ားျပားသည္။
ထုိေနရာ၌ ၿမဳိင္ႀကီးငူဆရာေတာ္ကုိ အမွီျပဳကာေနထုိင္ၾကေသာ ခရစ္ယာန္မ်ားပင္ သက္သတ္လြတ္စားၾကသည္ ဟု ဆုိသည္။
ျမစ္ဆုံအေရးကိစၥ ေပၚေပါက္လာျပီးသည့္ေနာက္ ၿမဳိင္ႀကီးငူမွ ျဖန္႔ေ၀ေသာေၾကျငာခ်က္ စာရြက္စာတမ္းအခ့်ိဳတြင္
ၿမဳိင္ႀကီးငူေက်ာင္း၏တံဆိပ္တုံးမ်ား ခပ္ႏွိပ္ထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
ၿမဳိင္ႀကီးငူ နန္းဦးေဘးမဲ့ေတာရေက်ာင္း ေ၀ယာ၀စၥအဖြဲ႔ ဟူေသာ တံဆိပ္တုံးမ်ားႏွင့္ အလယ္တြင္ ေကာင္းကင္
ေနာက္ခံႏွင့္ ေစတီပုံပါရွိေသာ နန္းဦးေစတီေတာ္ လႈိင္းဘြဲၿမ့ိဳနယ္၊ ၿမိဳင္ႀကီးငူၿမ့ိဳေဟာင္းဟူသည့္ တံဆိပ္တုံးအ၀ုိင္း
မ်ားျဖစ္သည္။ ေ
ေတာႀကဳိ အုံၾကား စိမ့္ႀကီးၿမဳိင္ႀကီးမွ သာမန္ေက်ာင္းငယ္ကေလးမဟုတ္ဘဲ၊ ရုံးပုံစံ အဖြဲ႔အစည္းပုံသ႑ာန္ျဖင့္
ေဘးမဲ့စြာ ရပ္တည္ေနသည့္ ေက်ာင္းျဖစ္သည္။
အေရးကိစၥျဖစ္ပြားစဥ္အတြင္း ျမဳိင္ၾကီးငူမွ ဆုံးရႈံးပ်က္စီးခဲ့ေသာ ေက်ာင္းအခ်ဳိ႕ႏွင့္သိမ္တုိ႔၏ တန္ဘုိးကုိ ေၾကျငာ
ရာတြင္ဘတ္ေငြ(၂၉)သိန္းတန္ ေက်ာင္းေတာ္၊ ဘတ္ေငြ သုံးသိန္းကုိးေသာင္းႏွစ္ေထာင္ကုန္က်သည့္ သာသနာ့
၀ါသုဒၶိ သိမ္တုိ႔ မီးေလာင္ပ်က္စီးခဲ့ေၾကာင္း ေက်ာင္းႏွစ္ေဆာင္ႏွင့္သိမ္တုိ႔၏ တန္ဘုိးစုစုေပါင္းမွာ ဘတ္ေငြ သုံး
ဆယ္ေျခာက္သိန္းတစ္ေသာင္းႏွစ္ေထာင္(၃၆,၁,၂၀၀၀)ျဖစ္ျပီး ျမန္မာက်ပ္ေငြအားျဖင့္ တစ္ကုေဋ ငါးသန္းခုနစ္
သိန္းေလးေထာင္သုံးရာေလးဆယ္ခုႏွစ္က်ပ္(၁,၅၇,၀၄,၃၄၇ိ)ဘုိးျဖစ္ေၾကာင္း ေဖၚျပခဲ့သည္။
ဤသည္မွာ မီးေလာင္ပ်က္စီးဆုံးရႈံးမႈတန္ဘုိးသာျဖစ္ျပီး မပ်က္စီး မဆုံးရႈံးေသးသည့္တန္ဘုိးမ်ားလည္း မ်ားစြာ ရွိေနဦးမည္ ျဖစ္ေလသည္။ၿမဳိင္ႀကီးငူဆရေတာ္သည္ ျမန္မာျပည္တျပည္လုံး န၀တစစ္အုပ္စုေၾကာင့္ ေဘးဒုကၡဆုိက္ေရာက္ေနၾကသည့္ ဤမွ်ဆုိး၀ါးေသာ ေခတ္ဆုိးေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲတြင္ ဤမွ် ေခ်ာင္က်ေသာ အနက္ေရာင္နယ္ေျမအတြင္း၌ ဤမွ် ခမ္းနားၾကီးက်ယ္စြာျဖင့္ ဤမွ် ေဘးမဲ့စြာ ေနထုိင္သီးတင္းသုံးႏုိင္ခဲ့သည္မွာလည္း ကရင့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္း သမုိင္းတင္သင့္လွေပသည္ဟု ေလ့လာသူအခ်ဳိ႕က ရႈျမင္ၾကသည္။ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ မေရမ
ရာေျပာၾကားေသာ ပါးစပ္ရာဇ၀င္မ်ားစြာရွိေလသည္။
ေရစီးအလြန္သန္ျပီး ေက်ာက္ေဆာင္ႏွင့္၀ဲဂယက္မ်ားစြာရွိေသာ “မသာတံခါး”ကုိ ေလွျဖင့္ တပါးတည္း ျဖတ္ေက်ာ္
သည္ဟူ၍၎၊ စ်န္ရသည္ဟူ၍၎၊ ေက်ာင္းေဆာင္အတြင္း၌ တရားဘာ၀နာရႈမွတ္ေနစဥ္အတြင္း တပည့္ဒါယ
ကာ ဒါယိကာမအခ်ဳိ႕က သြားေရာက္ဖူးေမွ်ာ္ရာတြင္ ကုိယ္ေရာင္ေပ်ာက္သြားသည္ဟူ၍၎၊ ခ်ဲ ထီနံပါတ္မ်ားအား ဒက္ထိ မွန္ကန္စြာထုိင္းႏုိင္ေစေရးအတြက္ အတိတ္စိမ္းမ်ားေပးတတ္သည္ဟူ၍၎ အလြန္ၾကည္ညဳိစြာ ေျပာဆုိၾက
သူမ်ား အမ်ားအျပားရွိေလသည္။
ထုိအရာမ်ား မည္မွ်အထိ မွန္ကန္သည္၊ မမွန္ကန္သည္ ဆုိျခင္းမွာ ယုံၾကည္သူတုိ႔၏ အလုပ္သာျဖစ္သည္။
မိမိတုိ႔၌မူ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္၏ တန္းခုိး အရွိန္အ၀ါၾကီးျမင့္မႈကုိ လက္ေတြ႔ ေထာက္ျပႏုိင္ေသာသာဓကတခု
ရွိေလသည္။
၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ ေကအဲန္ယူက ေကာ္သူေလျပည္နယ္အတြင္းရွ ကရင့္သံဃာေတာ္မ်ားအစည္းအေ၀းကုိ က်င္းပခဲ့သည္။ ကရင့္သံဃာ့နာယကအဖြဲ႔ကုိ ဖြဲ႔သည္။ သံဃာ့နာယကထဲတြင္ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ဦးသုဇနႏွင့္ ႏုိ႔ျဖဴဆရာေတာ္ဦး၀ိဇာန(ေနာင္တြင္ဘုန္းၾကီး ရမ္ဘုိဟု
ေက်ာ္ၾကားလာေသာပုဂၢဳိလ္)တုိ႔ပါ၀င္သည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္ အေၾကာင္းကိစၥတခုျဖင့္ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ႏွင့္ႏုိ႔ျဖဴဆရာေတာ္တုိ႔ ျမဳိ႕သုိ႔အတူၾကြရာ မဆလက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးစလုံးကုိ ထိန္းသိမ္းစစ္ေဆး ေမးျမန္းသည္။
ႏို႔ျဖဴဆရာေတာ္မွာ မဆလ၏အက်ဥ္းေထာင္တြင္ စံျမန္းေတာ္မူရသည္။
အတူပါလာၾကသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ပါလွ်က္ ဘုန္းတန္ခုိးၾကီးမားေသာျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္မွာမူ လုံး၀အေႏွာင္အတည္း မခံမရဘဲ လြတ္လပ္စြာ ျပန္လည္ၾကြျမန္းႏုိင္ခဲ့ေလသည္။
သူးမြဲထာႏွင့္ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ သူးမြဲထာ(သးမြဲထ)ျမစ္ဆုံ၌ ေစတီတမည္မီကပင္ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္သည္ “သာခုေလာ္က်ဳိးႏွင့္မကယ္”တုိ႔၌ ေစတီမ်ား တည္ခဲ့သည္။ သူးမြဲထာ၌ ေစတီတည္ရန္အတြက္မူ ေကအဲန္ယူတုိ႔ထိန္းခ်ဳပ္ထားေသာနယ္ေျမျဖစ္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေစာဘုိျမထံ ခြင့္ေတာင္းခဲ့ရသည္။
ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏုိင္ငံေရးႏွင့္မပတ္သက္ဘဲ ဘာသာေရးသက္သက္သာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျမြက္ၾကားခဲ့သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေစာဘုိျမကလည္း ေကအဲန္ယူ၏ လြတ္လပ္စြာကုိးကြယ္ယုံၾကည္ခြင့္ မူ၀ါဒအတုိင္း ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။
သုိ႔ရာတြင္ န၀တစစ္အုပ္စုတုိ႔ အာရုံစူးစုိက္ရာေဒသျဖစ္ျပီး စစ္ပူခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေတာင္ကုန္းေပၚ၌ ဘုရားတည္သည့္အခါတြင္ ထုံးသဃၤန္းကပ္လွဴျခင္း မျပဳပါရန္ ေက်ာင္းမ်ား ဇရပ္မ်ားကုိ သြပ္မုိးျခင္း မျပဳပါရန္ မေအးခ်မ္းေသးေသာအခ်ိန္၌ တဘက္ႏုိင္ငံမွ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ား လာေရာက္ပူေဇာ္ေစျခင္း မျပဳပါရန္ ေမတၱာ
ရပ္ခံခဲ့သည္။
ထုိသုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံရျခင္းမွာ ေတာင္ကုန္းေပၚရွိ ေစတီကုိ ထုံးသုတ္လွ်င္ ထုိေစတီသည္ န၀တတုိ႔က ၎တုိ႔၏ ပစ္မွတ္ကုိ လက္နက္ၾကီးျဖင့္ ခ်ိန္ရြယ္ ပစ္ခတ္ႏုိင္ရန္အတြက္ အေ၀းမွ ျမင္ႏုိင္ေသာ ၾကားခံအမွတ္အသားတခု
သဖြယ္ျဖစ္သြားျပီး ထုိေစတီကုိ မူတည္ကာ ေရွ႕ေနာက္ ၀ဲ ယာ ဒီဂရီမ်ားကုိ တြက္ဆႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ပင္။ သြပ္မုိးျခင္းမွာလည္း ထုိ႔အတူပင္ျဖစ္ေလသည္။
ထုိင္းဘက္မွ လာေသာ ဒါယကာ ဒါယိကမမ်ားကုိ လက္ခံဖိတ္ေခၚမႈ မျပဳေစျခင္းမွာ ဘာသာေရးကုိ ခုတုံးလုပ္ အသုံးခ်တတ္သည့္ ရာဇ၀င္အထင္အရွား ရွိခဲ့ေသာ န၀တအေနျဖင့္ ထုိင္းဘက္ကမ္းမွ သာမန္အရပ္သားမ်ား
ႏွင့္ ေရာေႏွာကာ ဥပသကာေယာင္ေဆာင္လွ်က္ ေစတီကုိ အေၾကာင္းျပ ၀င္ေရာက္လာရင္း နယ္ေျမအေျခအေန
မ်ားအား စုံစမ္းေထာက္လွမ္းမႈျပဳႏုိင္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထုိကဲ့သုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံကာ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ ခြင့္ျပဳျခင္းကုိ ဆရာေတာ္ႏွင့္ဘာသာ၀င္မ်ားက ၾကဳိက္ႏွစ္သက္
လိမ့္မည္မဟုတ္သည္ကုိလည္း ေကအဲန္ယူအဏာပုိင္မ်ားက သိထားေသာ္လည္း စစ္ေရးကိစၥျဖစ္၍ အတင္းအ
ၾကပ္ တားျမစ္မႈမ်ား ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။
ဆရာေတာ္သည္ တားျမစ္သည့္ၾကားမွ ေစတီေတာ္ကုိ ေဆာက္ျပီး တပုိင္းတစႏွင့္ ျမဳိင္ၾကီးငူသုိ႔ ျပန္၍ ၀ါဆုိသည္။
ေစာခ်ား(လ္)ႏွင့္ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ ၀ါလ ကင္းလြတ္သည့္တုိင္ သူးမြဲထာမွေစတီကုိ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ ဆက္
မတည္ျဖစ္ခဲ့ေခ်။
၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္မွ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ကုိ သူးမြဲထာသုိ႔ ထပ္မံ ပင့္ဖိတ္ရသည္။
ၿမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္အား သူးမြဲထာသုိ႔ ၾကြရန္ ပင့္ဖိတ္သူမွာ ေကအဲန္ယူႏုိင္ငံျခားေရးဌာန ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာ “အမ္မာတာ”ျဖစ္သည္။
ေကအဲန္ယူတြင္ သာသနာေရးဦးစီးဌာန သီးျခားမရွိေသာေၾကာင့္ ထုိကိစၥကုိ ႏုိင္ငံျခားေရးရာဌာနမွပင္ တာ၀န္ယူ
ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
ဒုတိယဗုိလ္မွဴးၾကီး ေစာခ်ား(လ္)၏ ျပႆနာကုိ ေျဖသိမ့္သည့္အေနျဖင့္ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္အား သူးမြဲထာမွာ၌ စိတ္တုိင္းက် ေစတီတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္ခြင့္ ေပးအပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟုလည္း ဆုိၾကသည္။
ဒု- ဗုိလ္မွဴးၾကီး ေစာခ်ား(လ္)မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီး၏ ဇနီးႏွင့္ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲ ေတာ္စပ္သူျဖစ္သည္။
ျပင္းထန္ေသာ လူမ်ဳိးေရးစိတ္ဓာတ္ရွိသည္။ ေက်ာင္းမေနခဲ့ဘူးေခ်။
ထင္ရာျမင္ရာကုိ ဇြတ္လုပ္တတ္ျခင္းေၾကာင့္ အမွားအယြင္းမ်ားစြာ ရွိခဲ့သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးျမမွာ ေစာခ်ား(လ္)ကုိ အေတာ္ပင္သံေယာဇဥ္ရွိေသာ္လည္း အျပစ္က်ဴးလြန္မႈမ်ားအတြက္
ေစာခ်ား(လ္)အား မၾကာခဏ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္ခဲ့ရသည္။
ဒု-ဗုိလ္မွဴးၾကီးရာထူးအထိ ေစာခ်ား(လ္)ရခဲ့ျခင္းမွာ သူ၏ အစြမ္းအစျဖင့္ေသာ္၎ လုပ္ေဖၚကုိင္လက္မ်ား၏
ေထာက္ခံမႈျဖင့္ေသာ္၎ ရခဲ့ျခင္းမဟုတ္ဘဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးျမ၏ ပုဂၢဳိလ္ေရး သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္သာ ရခဲ့ျခင္းျဖစ္
သည္။
အမ်ဳိးသားအေပၚသစၥာရွိစြာျဖင့္ တက္ၾကြစြာ ေဆာင္ရြက္တတ္ေသာ္လည္း စိတ္ထင္ရာဇြတ္လုပ္တတ္သည့္
ေစာခ်ား(လ္)အား ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းလာေစလုိသည့္သေဘာျဖင့္ ၎ေတာင္းဆုိေသာ ရာထူး
တာ၀န္မ်ားကုိ ေပးအပ္ခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။
၁၉၈၂ ခုႏွစ္ မဆလ၏ တပ္မ(၄၄)စစ္ေၾကာင္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးၾကီးလွျမင့္ “မဲသေ၀ါ”၌ ရွိေနသည္။
မဲသေ၀ါ၏ ညာေတာင္ပံကုိ ကာကြယ္တုိက္ခုိက္ေပးမည္ဟု ဆုိကာ ေနရာယူလာခဲ့သည္။
မဲသေ၀ါကုိ တာ၀န္ယူ ခုခံခဲ့ေသာတပ္မွဴးမ်ားမွာ ဗုိလ္ခလိ၊ ဗုိလ္ေအး၊ ဗုိလ္ေမာင္ဒူးေလး၊ ဗုိလ္ထဲနာတုိ႔ ျဖစ္သည္။
မဲသေ၀ါကုိ ရန္သူထုိးစဥ္ ရဲေဘာ္အက်အဆုံးရွိသည့္အတြက္ ရန္သူျပန္ဆုတ္သြားျပီးေနာက္ မဲသေ၀ါ ထုိင္းဘက္
ကမ္းတြင္ ဘုရားရွိခုိးဆုေတာင္းပြဲလုပ္ရန္ ေခၚယူသည္။
ဘုရားမရွိခုိးမီ (၂)ရက္အလုိပင္တြင္ ဗုိလ္ထဲနာ ဂိတ္မွဴး၊ ဗုိလ္ခလိ လုံျခဳံေရးမွဴး စသည့္ျဖင့္ မဲသေ၀ါတာ၀န္ခံမ်ား
ကုိ ဖြဲ႔စည္းသည္။
ထုိင္းဘက္ကမ္းတြင္ ယုိးဒယားကဇာတ္အဖြဲ႔ကုိ ေခၚယူကာ ပြဲခံ က်င္းပသည္။ ဗုိလ္ေအးဦးႏွင့္ ေစာခ်ား(လ္)မသင့္မတင့္ ျဖစ္ၾကသည္။
ေနာက္တေန႔ ဘုရားရွိခုိးရာတြင္ ေစာခ်ား(လ္)က စင္ေပၚတက္ျပီး မိမိအား မဲသေ၀ါတာ၀န္ခံအျဖစ္ ေပးအပ္လွ်င္ အသက္ေပး ကာကြယ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာကာ မဲသေ၀ါကုိ တာ၀န္ခံခြင့္ေတာင္းသည္။
၎၏အမည္ကုိလည္း “ေလးေဂါ”ဟု ေျပာင္းလုိက္သည္။
မဲသေ၀ါတာ၀န္ခံမ်ားကုိ ခန္႔ထားစဥ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္လွထူး၊ ဒုဗုိလ္ခ်ဳပ္တာမလာေဘာ၊ ဗုိလ္မွဴးၾကီးကစယ္ဒုိႏွင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သန္းေအာင္(ဒု-ဥကၠဌ)တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ျမက ထုိဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ျပင္ျပီး ေစာခ်ား(လ္)အား ဒု-ခြဲမွဴး၊ ဒု-ဂိတ္တာ၀န္ခံ ခန္႔ပါဟု ဆုိသျဖင့္ ပဒုိ
ေဘာယူေဖါက ဗုိလ္ခလိအား ကာကြယ္ေရးဌာနသုိ႔၎၊ ဗုိလ္ေအးဦးအား ေမာ္ဖုိးေကအသံလႊင့္ရုံ လုံျခဳံေရးမွဴး
အျဖစ္၎ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့သည္။
ဗုိလ္ထဲနာမွာမူ ေရြးေကာက္ထားသည့္အတုိင္း ဂိတ္မွဴးတပ္ခြဲမွဴးျဖစ္၍ ေစာခ်ား(လ္)မွာ ဒု-ဂိတ္မွဴး၊ ဒုခြဲမွဴး ျဖစ္
လာသည္။
၁၉၈၄ ခုႏွစ္တြင္ မဲသေ၀ါက်ျပီးေနာက္ ေမာ္ဖုိးေကသုိ႔ တပ္ခြဲ(၃)ခြဲအင္အားျဖည့္ရာ ဗုိလ္ထဲနာ၊(၁)ခြဲ၊ ဗုိလ္
ေစာခ်ား(လ္)(၁)ခြဲေက်ာ္ႏွင့္ ဗုိလ္ေမာင္ဒူးေလး၊ ဗုိလ္ေအးဦးတုိ႔ တပ္ခြဲမ်ားမွ တပ္စုမ်ား၊ လက္နက္ၾကီးတပ္ခြဲမ်ား၊ ရခုိင္၊ မြန္၊ ၀ ႏွင့္ မူဆလင္တုိ႔ပါ ပါ၀င္သြားၾကသည္။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္တြင္ ေမာ္ဖုိးေကက်ျပီး ဗုိလ္ထဲမာႏွင့္ဗုိလ္ေစာလခ်ား(လ္)တုိ႔ ေရွ႕တန္းျပန္ေရာက္သည္။ ထြီးဖါး၀ီက်ဳိးတုိက္ပြဲမတုိင္မီတြင္ပင္ ေစာခ်ား(လ္)တပ္ခြဲမွဴးျဖစ္လာခဲ့သည္။
ဗုိလ္ထဲနာက ကာကြယ္ေရးမွဴးျဖစ္သြားသည္။
တပ္ခြဲ(၂)ကုိ ေစာခ်ား(လ္)ျပန္ကုိင္သည္။
၎ေရွ႕တန္း၌ေနစဥ္ ဆင္ကိစၥအရႈပ္အရွင္း၊ လူသတ္မႈ၊ မုဒိန္းမႈႏွင့္ ေက်းရြာမ်ားကုိ အဆမတန္ အခြန္ေကာက္ျခင္း မ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ တခ်ဳိ႕ရြာမ်ားကို တစ္သိန္း၊ ႏွစ္သိန္းအထိ အခြန္ေကာက္ယူခဲ့ေၾကာင္း သိရသည္။
တပ္ခြဲမွဴးဘ၀ျဖင့္ လႈိင္းဘြဲျမဳိ႕နယ္တြင္ရွိေနစဥ္ လႈိင္းဘြဲျမဳိ႕နယ္ေကာ္မတီႏွင့္ျပႆနာတက္ေသာေၾကာင့္ ဗဟုိမွ ျပန္ေခၚကာ ထိန္းသိမ္းထားရသည္။ ေစာခ်ား(လ္)လႈိင္းဘြဲျမဳိ႕နယ္အတြင္း ဤကဲ့သုိ႔မဆင္မျခင္ လုပ္မႈမ်ားကုိ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္က မႏွစ္သက္ေခ်။
ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ႏွင့္ ေစာခ်ား(လ္)တုိက္ရုိက္ ပတ္သက္ျခင္းမရွိေသာ္လည္း ေစာခ်ား(လ္)၏အျပစ္
မွာ ေကအဲန္ယူ၏အျပစ္လုိျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ထုိအျပစ္တုိ႔ကုိ ေက်ေအးခြင့္လႊတ္ေစရန္ ႏွစ္သိမ့္သည့္
အေနျဖင့္ ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္အား သူးမြဲထာ၌ ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္ခြင့္ကုိ ေပးအပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္
သည္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ထြီးဖါး၀ီက်ဳိးတုိက္ပြဲျဖစ္ျပီးေနာက္တြင္ ေစာခ်ား(လ္)လႈိင္းဘြဲျမဳိ႕နယ္ဥကၠဌျဖစ္လာသည္။
ၿမဳိ႕နယ္ေကာ္မတီမွာ ညံ့ဖ်င္းသည့္အတြက္ ရန္သူ၀င္ေရာက္လာရေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၎ကုိယ္တုိင္ ၿမိ့ဳနယ္ကုိ ကုိင္လုိေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးျမက ေစာခ်ား(လ္)ကုိ ျမဳိ႕နယ္ဥကၠဌ ခန္႕လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ျမဳိ႕နယ္ဥကၠဌအျဖစ္ တာ၀န္ယူရသည့္အခါတြင္ ကရင္အမ်ဳိးသားကုိ ကာကြယ္ဘုိ႔ရန္အတြက္ ကရင္တုိင္းတြင္ တာ၀န္ရွိေၾကာင္း သေဘာေပါက္ နားလည္ေအာင္ စည္းရုံးေျပာဆုိျခင္းမျပဳဘဲ၊ ရြာသားမ်ားအား အတင္းအဓမၼ တပ္ထဲသုိ႔ ၀င္ခုိင္းသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာသားအေတာ္မ်ားမ်ားက ထြက္ေျပးျပီး ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ထံ ခုိလႈံသြားၾကသည္။
ရြာသားမ်ားရွိရာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းသုံးေက်ာင္းကုိ သြားျပီး ဖမ္းဆီးမႈမ်ား လုပ္သည္။
န၀တတုိ႔၏ အမူအက်င့္အတုိင္း လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဗဟုိလ္မွ ျပန္လည္ေခၚယူ ထိန္းသိမ္းထားရသည္။
ျမဳိ႕နယ္တြင္သာမဟုတ္ ဗဟုိလ္ရွိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ရဲေဘာ္မ်ားကုိလည္း အႏုိင္က်င့္တတ္သည္ဟု သိရသည္။
ျမဳိင္ၾကီးငူဆရာေတာ္ႏွင္မူ တုိက္ရုိက္ပတ္သက္မႈ မရွိေခ်။
(ယခု အခ်ိန္တြင္ လႈိင္းဘြဲျမဳိ႕နယ္ဥကၠဌ၊ ဒု-ဗုိလ္မွဴးၾကီးေစာခ်ား(လ္)ႏွင့္ေကအဲန္လဲလ္ေအဗဟုိလ္ လုံျခဳံ
ေရး ကြန္မန္ဒုိတပ္မွဴး ဗုိလ္မွဴးေစာေ၀ါလ္တယ္တုိ႔အား ရာထူးမွ၎၊ အစည္းအရုံးမွ၎ ထုတ္ပယ္ ပစ္လုိက္ျ
ၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားသိရေလသည္)။
မာနယ္ပေလာ(သုိ႔မဟုတ္) ျမစ္ဆုံအေရးအခင္း
ျဖစ္ရပ္မွန္အပုိင္း(၃)ကုိ ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္
Copy from
http://parsithan.blogspot.com/2012/06/blog-post_9906.html