ေရဆန္ေလး တစက္

ေရဆန္ေလး တစက္
(မိုးဟိန္းထက္)

အသစ္စက္စက္ မနက္ခင္းေလး၏ ရင္ခြင္ထဲတြင္ အေရွ႕ေျမာက္ အရပ္ဆီမွ ေလႏုကေလးမ်ား တသုန္သုန္ တုိက္ခတ္ေနသည္။ သဇင္ ပန္းကေလး၏ မ်က္ရည္မ်ားလားေတာ့ မသိ။ ႏွင္းပြင့္ ကေလးမ်ား တေျမ႕ေျမ႕ ေႂကြလုိ႔ ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕က သရက္ပင္ႀကီးတြင္ သရက္ဖူးကေလးမ်ား ပြင့္ဖုိ႔ အားယူေနၾကသည္။ ေက်းငွက္ ကေလးမ်ားကလည္း တီတီတာတာ က်ည္က်ည္ က်ာက်ာႏွင့္ ၀မ္းေရးအတြက္ အစာရွာ ထြက္သြားၾကေလၿပီ။ ပဲျပဳတ္သည္ကေလး ေအးမိကလည္း သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာ အတြက္ ပဲျပဳတ္ေတးကို ဆုိသြားေလၿပီ။ ေက်ာင္းဆရာေလး အထြန္းတစ္ ေယာက္လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ျဖစ္သျဖင့္ ဘုရား ၀တ္ျပဳ အၿပီးတြင္ “ေကာင္းက်ဳိး မေပးေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ” စာအုပ္ေလးကို ေအးေအးလူ လူပင္ ဖတ္ေနမိသည္။ စာအုပ္တစ္၀က္ခန္႔ ဖတ္အၿပီးတြင္ အထြန္းလည္း မ်က္စိေညာင္း၊ လူေညာင္း ျဖစ္လာသျဖင့္ ၿခံထဲ ဆင္း၍ လမ္းေလွ်ာက္သည္။ သီးပင္ စားပင္ေလးမ်ားကို ေရေလာင္းသည္။ ထုိစဥ္ ေျမာက္ျပန္ေလႏွင့္ အတူ အိမ္ရွင္မ၏ မီးဖိုေခ်ာင္မွ လြင့္ေမ်ာလာေသာ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း ရနံ႔ သင္းသင္းေလးသည္ အထြန္း၏ ႏွာေခါင္း၀ကို မထိတထိ က်ီစယ္လို႔၊၊ အထြန္း၏ မ်က္၀န္း အၾကည့္ကလည္း အညြန့္တံုးေနၿပီျဖစ္ေသာ ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းေလးဆီသို႔ အလုိလို ေရာက္သြားၿပီး စိတ္ထဲမွလည္း လကုန္မည့္ ရက္ကို ေရတြက္လ်က္ သက္ျပင္းေလးကို ခိုးေၾကာင္ ခိုး၀ွက္ ခ်လုိက္မိေလသည္။

“ငါးပါတယ္ . . .ငါး”
“ငါးပါတယ္ . . .ငါး”
“ . . . . . ”

ငါးစိမ္းသည္ ေဒၚေရႊမိ၏ အသံက ေနေရာင္ႏွင့္ အတူ အထြန္း ေရွ႕ေမွာက္ကို စူးစူးရွရွ က်ေရာက္လာသည္။ (ေဒၚေရႊမိ က ေက်ာင္းဆရာေလး အထြန္း တပည့္ျဖစ္သူ ဖိုးေထာင္၏ အေမျဖစ္သည္) ေဒၚေရႊမိ၏ အသံက အထြန္း၏ ဗုိက္ကိုေတာင္ ဆာတာတာ ျဖစ္သြားေစသည္။ အထြန္းက တံေတြးကို တစ္ခ်က္ မ်ဳိခ်လုိက္သည္။

“ငါးသည္ လာပါဦး”

မရည္ရြယ္ဘဲ အထြန္း ပါးစပ္က အလုိလို ေခၚလုိက္မိတာပါ။ အထြန္း၏ ေခၚသံ အဆံုးတြင္ ေဒၚေရႊမိႏွင့္ ဖုိးေထာင္တုိ႔ ငါးဗန္း ကိုယ္ စီႏွင့္ ၿခံထဲ ၀င္လာၾကသည္။ အထြန္း၏ ေရွ႕တြင္ ငါးဗန္းမ်ား ခ်လုိက္ေသာ အခါ ငါးဗန္းထဲတြင္ အထြန္း ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ ငါးခူေတြခ်ည္း။ အထြန္းက တံေတြးကို ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ မ်ဳိခ်လုိက္ၿပီး
“ေဒၚေရႊမိ အဲဒီ ငါးခူေတြက ဘယ္ေစ်းလဲ”

“တစ္ဆယ္သား ၅၀၀ ပါ ဆရာေလး”
ေဒၚေရႊမိ၏ စကားကို ၾကားလုိက္ရေသာ အခါ အထြန္း အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္သြားမိသည္။ လခစားဘ၀က ငါးခူႏွင့္ အထိအေတြ႔ နည္းျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္မည္လားေတာ့ မသိ။“ဟ ေဒၚေရႊမိ မ်ားလွခ်ည္လား”
“မမ်ားပါဘူး ဆရာေလးရဲ႕။အဲဒါ ေရာင္းေစ်းပဲေလ။ ဆရာေလးတုိ႔က တစ္ခါမွ ၀ယ္မစားဖူးလုိ႔ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနတာပါ။ ဆရာေလး ၀ယ္မစားႏုိင္ရင္လည္း ေရာင္းစရာ ငါးေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးလုိ႔ ကြၽန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး”

ေဒၚေရႊမိ တစ္ေယာက္ ဆက္ေျပာေသာ စကားမ်ားကို အထြန္း မၾကားေတာ့ပါ။ တစ္ကိုယ္လံုး ထူပူၿပီး ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။ မ်က္စိထဲမွာလည္း ျပာေ၀သြားသည္။ အထြန္း သတိ ၀င္လာသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေသာ အခါ ေဒၚေရႊမိက ဖိုးေထာင္၏ လက္ကိုဆြဲၿပီး ၿခံ၀သို႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ ဖိုးေထာင္ ေလးသည္ ဆရာျဖစ္သူ အထြန္းကို အားနာေလဟန္ႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ လုပ္ၿပီး ေဒၚေရႊမိ ေနာက္ကို ပါသြားေလသည္။ အထြန္း ရင္ထဲတြင္လည္း ေဒါသမ်ား တလိမ့္လိမ့့္ တက္လာၿပီး အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ အထြန္းဘ၀တြင္ မိမိကို မည္သူကမွ ထုိသို႔ ေျပာဆုိသည္ကို မခံခဲ့ ရဖူးေသာေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ ေဖာ္ျပ၍ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသမ်ား ျဖစ္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။

““ဆရာ တစ္ေယာက္ကို ဒီလုိ ေျပာသင့္သလား ေဒၚေရႊမိ၊ အထူးသျဖင့္ ခင္ဗ်ားသားကို ပညာ သင္ေပးေနတဲ့ ဆရာ တစ္ေယာက္ကို ဒီလုိ ေျပာသင့္သလား”
ထုိသို႔ အထြန္း ရင္ထဲတြင္ တႏု႔ံႏုံ႔ ခံစားေနရာမွ ေဒါသမ်ားသည္ ပါးစပ္မွ တစ္ဆင့္ ေလထုထဲသို႔ က်ကြဲသြားေလသည္။
“ေတာက္”
_ _ _
သည္ေန႔ အထြန္းတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ရွင္မ မီးပူ တုိက္ေပးထားသည့္ အျဖဴအစိမ္း ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးကို ၀တ္ၿပီး ထမင္းခ်ဳိင့္ ကေလးကို ဆဲြကာအိမ္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။ အထြန္းအိမ္ႏွင့္ ေက်ာင္းက နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။အထြန္း ေက်ာင္းသို႔ သြားရာလမ္း ကေလးသည္ ႏွင္းျပယ္စ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေႁမြတစ္ေကာင္ ပမာ လြန္႔လူးေနသည္။

ေဘးတစ္ဖက္ တစ္ခ်က္တြင္လည္း အစိမ္း ေရာင္ဘက္မွ အ၀ါေရာင္ဘက္သုိ႔ ကူးေျပာင္းရန္ ႀကိဳးပမ္းေနေသာ လယ္ကြင္းျပင္မ်ားက အကြက္လုိက္ အစီအရီ။ ေလညႇင္းထံပါး တြင္လည္း ေကာက္ရနံ႔တုိ႔က အခစား ၀င္ေနၾကသည္။ ေမတၲာ တရားမ်ားျဖင့္ ထံုမႊမ္းထားသည့္ သတၲ ေလာကႀကီးသည္ ေဆာင္း မနက္ခင္းေလး၏ ျပဳျပင္စရာ မလုိသည့္ သဘာ၀ အလွတရားထဲတြင္ ေအးခ်မ္း တည္ၾကည္စြာ နစ္ျမဳပ္လ်က္၊ အထြန္း၏ စိတ္အစဥ္ ကို ၾကည္လင္ေန ေစခဲ့သည္။ အထြန္းလည္း စိတ္ထဲမွ ေမတၲာ သုတ္ရြတ္ ဖတ္၍ ေမာရမည္မသိ ေလွ်ာက္လွမ္းရင္း ေက်ာင္းသို႔ ၈ း ၃၀ နာရီတြင္ ေရာက္သည္။ ဆရာ/ဆရာမ နားေနခန္းတြင္ ေခတၲနားၿပီး မေန႔က မၿပီးျပတ္ေသးသည့္ ေကာင္းက်ဳိး မေပးေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ စာအုပ္ေလးကို အၿပီးသတ္ ဖတ္ေနမိသည္။ အထြန္း စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး သြားခ်ိန္တြင္ မေန႔က ေဒၚေရႊမိ အေပၚ ေဒါသ ျဖစ္ပံုကို ျပန္ လည္ဆင္ျခင္ေနမိသည္။ သို႔ရာတြင္ လူငယ္ပီပီ ေဒါသေငြ႔ေလးက ခပ္ေႏြးေႏြး က်န္ေနေသးသည္။

“ကေလာင္ . . .ကေလာင္ . . . ကေလာင္”

ေက်ာင္းတက္ေလၿပီ။ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္း ထုိးၿပီး ေသာအခါ ကေလးမ်ား ညီညီညာညာ စီတန္း၍ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံကို အေလးျပဳၾကသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆုိၾကသည္။ ျမန္မာ့ေက်ာင္းသီခ်င္း ဆုိၾကသည္။ ဇာတိမာန္ သီခ်င္း ဆုိၾကသည္။ ဘုရားရွိခိုး ေမတၲာ ပို႔ၾကသည္။ (၃၈) ျဖာ မဂၤလာ ကဗ်ာမ်ားရြတ္ ဆုိၾကသည္။ ႏွစ္အလီမွ ဆယ့္ေျခာက္အလီ အထိ အလြတ္ ဆုိၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာမႀကီးက ဆံုးမၾသ၀ဒါ စကားေျပာၾကားၿပီး ကေလးမ်ားအား မိမိအတန္း ကိုယ္စီသို႔ ျပန္ေစသည္။ ထုိအခါမွ ဆရာ/ ဆရာမမ်ားကလည္း မိမိ သင္ၾကားရမည့္ အတန္းသို႔ ၀င္ၾကရသည္။ အထြန္းလည္း မိမိ သင္ၾကားရသည့္ စတုတၴတန္း အတန္းကို ၀င္ေရာက္သည္ႏွင့္. . .
“ပဥၥဂုဏံ အဟံ၀ႏၵာမိ၊ အာစရိယဂုဏံ အဟံ၀ႏၵမိ . . .မဂၤလာပါ ဆရာေလး”

ထုိကဲ့သုိ႔ စိတ္ၾကည္ႏူး ခ်မ္းေျမ႕စရာ ႏႈတ္ဆက္သီခ်င္း ကေလးအဆံုးမွာ ကေလးမ်ား၏ သဘာ၀ အတုိင္း တုိင္သံ ေတာသံ စတင္ ၾကားရပါေတာ့သည္။
“ဆရာေလး ဆရာေလး၊ ဖိုးေထာင္ေလ ဆရာမေလး မသြားရဘူးလုိ႔ ေျပာထားတဲ့ ေက်ာင္းေနာက္ေဖးက အိုင္ထဲ ဆင္းတယ္။ ဆရာေလး”
ေက်ာင္းေနာက္ေဖးက အုိင္သည္ မိုးတြင္းဘက္တြင္ ေရအၿမဲ ျပည့္လွ်ံ ေနတတ္သျဖင့္ ကေလးမ်ား ေရထဲက်ၿပီး အႏၱရာယ္ျဖစ္မည္ စိုးသျဖင့္ “ဘယ္သူမွ အုိင္နား မသြားရ” ဟု အထြန္းကိုယ္တုိင္ အမိန္႔ ထုတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခုအခါ ေဆာင္းတြင္း ျဖစ္သျဖင့္ ေရႂကြင္းေရက်န္မွ် ရွိေတာ့တာပါ။ သို႔ေသာ္ အထြန္းက ခ်မွတ္ ထားသည့္ စည္းကမ္း အတုိင္းေျပာစကား နားမေထာင္သူကိုေတာ့ ဆံုးမရဦးမည္။ သည္လုိမွသာ ဆရာတစ္ေယာက္ကို တပည့္မ်ားက ခ်စ္ေၾကာက္ ႐ိုေသၾကမည္။ မဟုတ္လား။ အထြန္း ဖိုးေထာင္ကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ ဖိုးေထာင္က မ်က္ႏွာငယ္ေလးႏွင့္။ ေျခ၊လက္ မ်ားတြင္လည္း ရႊံ႕စက္ကေလးမ်ား ေပက်ံ ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“ဖုိးေထာင္ ဆရာေရွ႔ကို လာစမ္း”
အထြန္း၏ ေခၚသံ အဆံုးတြင္ ဖိုးေထာင္က ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ ေရာက္လာၿပီး အထြန္းေရွ႕တြင္ လက္ကေလး ပိုက္လုိ႔၊ အထြန္းက ေမးခြန္းထုတ္ လုိက္သည္။
“ဖိုးေထာင္၊ မင္း ေက်ာင္းေနာက္ေဖး အိုင္ထဲ ဆင္းတယ္ဆုိ”

ဖုိးေထာင္ကလည္း မကြယ္၀ွက္၊ မလိမ္မညာ။
“ဟုတ္ကဲ့ ဆင္းပါတယ္၊ ဆရာေလး”

“မင္း ဘာဆင္း လုပ္တာလဲ”

“ငါး ငါးဆင္း ဖမ္းတာပါ ဆရာေလး”

အထြန္း စိတ္ထဲတြင္ ေထာင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ပထမက ဘာမွ မျဖစ္ေပမယ့္ ဖိုးေထာင္၏ “ငါးဆင္း ဖမ္းတာပါ” ဟူေသာ စကားကို ၾကားလုိက္႐ံုႏွင္႕ ေဒါသေတြ လိႈင္းထန္ လာျခင္း ျဖစ္သည္။ နာရီပိုင္း ကေလးကပင္ ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္ကေလးေၾကာင့္ အေငြ႔ ေသလုဆဲ ေဒါသမ်ား မီးေတာက္ လာရျပန္ေလၿပီ။ ပုထုဇဥ္ ပီပီ ေဒါသကို မထိန္းႏုိင္ေတာ့။

“ဖိုးေထာင္ မင္းတုိ႔ကို အဲဒီေရအုိင္နား မသြားရဘူးလုိ႔ ေျပာထားတာ မင္းေမ့သြားၿပီလား။ အခုေတာ့ မင္းက အုိင္နားကိုသြားတဲ့အျပင္ မင္းအေမ ေရာင္းဖုိ႔ အတြက္ပါ ငါးဆင္းဖမ္း တယ္ဆုိေတာ့။ မင္းက ငါ့ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး ဆုိတဲ့သေဘာလားကြ”

အထြန္း၏ အသံသည္ လုိအပ္သည္ထက္ ပိုက်ယ္ေလာင္သြားသည္။ အထြန္း၏ နားထဲတြင္လည္း ေဒၚေရႊမိ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမ်ားကို ခါးခါး သက္သက္ ၾကားေယာင္လာၿပီး ေဒၚေရႊ မိမ်က္ႏွာကို သရဲသဘက္ တစ္ေကာင္သဖြယ္ ျမင္ေယာင္လာကာ ေသသြားၿပီ ထင္ရသည့္ ေဒါသမ်ား ေပါက္ကြဲ ကုန္ေတာ့သည္။ အထြန္း၏ မ်က္စိထဲ ဘာကိုမွ မျမင္ေတာ့။ လူႏွင့္ အသိစိတ္ ကင္းကြာသြားသည့္ အလား လက္ထဲက ႀကိမ္ႏွင့္ ဖိုးေထာင္ ၏ ေျခသလံုးကို သံုးေလးခ်က္ ဆင့္၍ ႐ိုက္ပစ္လုိက္သည္။ ဒါေတာင္ ေဒါသက မေျပခ်င္ေသး။ ဖိုးေထာင္ကေတာ့ တစ္စက္ကေလးမွ မငို၊ အထြန္းက ျပန္ထုိင္ခိုင္းသျဖင့္ သူ႔ေနရာတြင္ ျပန္ထုိင္ေနၿပီး ေျခသလံုးကို ပြတ္သပ္ေနေလသည္။ အထြန္း စိတ္ထဲ မေကာင္း ျဖစ္သြားမိသည္။ အထြန္း ဘ၀တြင္ မည္သည့္ ကေလးကိုမွ ေဒါသျဖင့္ ယခုေလာက္ မ႐ိုက္ ဖူးခဲ့။ ယခုေတာ့ ေဒါသ၊ အာဃာတ၊အၿငိဳးမ်ားေၾကာင့္ အျပစ္မရွိသည့္ တပည့္ကေလးတစ္ေယာက ္ဓား စာခံျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ အထြန္းလည္း ေဒါသ,အက်ဳိးတရားမ်ားကို လက္ေတြ႔ခံစားေနရၿပီး စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာျဖင့္ တစ္ေနကုန္ စာမသင္ျဖစ္ေတာ့။

အထြန္းလည္း ညေန ေက်ာင္းဆင္းမွ စိတ္ေမာ၊ လူေမာႏွင့္ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ေသာ အခါ အိမ္ရွင္မက . . .
“အစ္ကို မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းပါလား။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား”

“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ညီမရယ္။ ေနလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ နည္းနည္းပင္ပန္းသြားလုိ႔ပါ”

“ဒါဆုိရင္ အစ္ကိုရယ္ လန္းသြားေအာင္ ခဏနားၿပီး ေရခ်ဳိး လုိက္ပါလား။ အစ္ကို ေရခ်ဳိးၿပီးရင္ ထမင္းစားဖုိ႔ ညီမ ျပင္လုိက္မယ္ေလ”

အိမ္ရွင္မ၏ အႀကံ ေပးခ်က္ေၾကာင့္ အထြန္းလည္း ခဏ, နားၿပီး ေရခ်ဳိးလုိက္သည္။ ေရခ်ဳိးၿပီးမွပဲ နည္း နည္းလန္းသြားၿပီး ဗုိက္ကလည္းဆာလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အက်ႌအ၀တ္အစားလဲၿပီး ထမင္းစားပြဲထုိင္ သည္။ အိမ္ရွင္မက ထမင္းအုပ္ေဆာင္း ဖြင့္လုိက္ေသာအခါ ငါးခူဆီျပန္ဟင္းေလးက အထြန္းကို ခန္႔ ညားစြာ ႀကိဳဆုိေနသည္။ အထြန္းလည္း စိတ္ထဲတြင္ ပို၍လန္းဆန္းသြား ၿပီး အိမ္ရွင္မ,၏ အလုိက္ သိတတ္မႈကိုလည္း အသိအမွတ္ျပဳလုိက္မိသည္။ အိမ္ရွင္မက ငါးခူဟင္းတဖက္ကို အထြန္းပန္းကန္ထဲ ခပ္ထည့္ ဦးခ်လုိက္ၿပီး
“အစ္ကို႔အႀကိဳက္ ဆီျပန္ဟင္းေလးခ်က္ထားတာ။ ဆီေတာ့ နည္းနည္း ပိုကုန္သြားတယ္။ အစ္ကို စား လို႔ေကာင္းရဲ့လား”

အထြန္းလည္း ထမင္းကို အားရပါးရ ပလုတ္ပေလာင္း စားလ်က္ . . .
“ေကာင္းတာေပါ့ ညီမရယ္၊ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ ဆုိေတာ့ ထမင္းေတာင္ေလာက္ပါ့မလားမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ငါးခူက ဘယ္ေစ်းနဲ႔ ၀ယ္ထားတာလဲ ညီမရဲ႕”

“ရွင္ အစ္ကိုပဲ ပို႔ခုိင္း လုိက္တာဆုိ၊ အစ္ကို႔တပည့္ကေလး ဖိုးေထာင္ လာပို႔ သြားတာေလ”

“ဘာ . . .ဘာေျပာတယ္”

အထြန္း စကာကို ေရွ႕ဆက္ မေျပာႏုိင္ေတာ့။ အသံသည္ လည္ေခ်ာင္းထဲ တိမ္၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္သြား သည္။ ရင္ထဲတြင္လည္း ဆုိ႔ နစ္သြားသည္။ လက္ထဲက ငါးခူဟင္းႏွင့္ ထမင္းလုတ္လည္း လြတ္က် သြားသည္။ မ်က္စိထဲတြင္ေတာ့ ထမင္း စားပြဲေပၚက ငါးခူဟင္းေလးကိုတစ္လွည့္၊ ေျခလက္မ်ားတြင္ ရႊံ႔စက္မ်ားေပက်ံေနၿပီး ေဒါသျဖင့္ သံုးေလးခ်က္ဆင့္႐ိုက္သည့္တုိင္ တခ်က္ကေလးမမဲ့၊ မငိုခဲ့သည့္ ဖိုး ေထာင္၏ ပံုရိပ္ႏြမ္းကေလးကုိတစ္လွည့္ ထပ္ခါထပ္ခါ ျမင္ေယာင္လ်က္ အျမင္မ်ားေ၀၀ါးလာသည္။ ပံုရိပ္မ်ားက,ေပ်ာက္လုိက္ ေပၚလုိက္ မ်ဳိခ်ထားသည့္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈမ်ားက ရင္ႏွင့္မဆံ့ ေတာ့ဘဲ ေယာက်္ားတန္မဲ့ အထြန္းတစ္ေယာက္ ငိုခ်လုိက္ပါေတာ့သည္။

မိုးဟိန္းထက္

ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖၚျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္
မင္းစုိးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး