မေမ့ႏိုင္ေသာျဖစ္ရပ္မ်ား(၄)
(မင္းစိုးစံ)
(မင္းစိုးစံ)
ဒီတခါလည္း က်ဳပ္ရဲ့ကိုယ္ေတြ႔မဟုတ္တဲ့ ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခန္းေလးကို ေရးျပခ်င္ပါတယ္၊ သူရဲအေၾကာင္းတေစၦ အေၾကာင္းေတြ ေရးတာမ်ားေတာ့ တခ့်ိဳကေျပာၾကတယ္ အဖိုးႀကီးေဂါက္ေနၿပီလား ဘာညာဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတပတ္ေတာ့ သူရဲအေၾကာင္းခဏနားထားလိုက္မယ္။
ေတာ္ၾကာ ေမွာ္ဆရာလိုလို၊ ေပ်ာက္ေစဆရာလိုလို စာေတြေရးလိုက္လို႔ ကိုယ့္Blog ကို လာတဲ့လူေတြလန္႔ျဖန္႔ ၿပီး ညဘက္အိပ္ေရးေတြပ်က္ မနက္ဘက္က်ေတာ့ လုပ္စရာရွိတာမလုပ္ႏိုင္လို႔ စီးပြါးေတြက်ကုန္ဦးမယ္။
၁၉၉၅ခု မတ္လ အလည္ပိုင္းေလာက္မွာ ေက်ာင္းဆရာ ေက်ာင္းဆရာမ မိသားစုတစု က်ဳပ္အိမ္ကိုေရာက္လာ တယ္ဗ်၊ ေတာ္ေတာ္ကေလးကို ပိန္လွီေနတာမို႔ သူတို႔ကို အစ,ပိုင္းမွာေက်ာင္းဆရာလို႔ မထင္ပဲ ႐ိုး႐ိုးလက္လုပ္ လက္စားသမားေတြလို႔ပဲ ယူဆ,ခဲ့ပါတယ္။
အမ်ိဳးသားျဖစ္သူက မူလတန္းေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ၿပီး၊ အမိ်ဳးသမီးကေတာ့ သမုိင္းအဓိက,နဲ႔ေအာင္ထားတဲ့အလယ္ တန္းျပဆရာမ,ျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရပါတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲသူတို႔ကို သူတို႔ရဲ့ေက်ာင္းဆရာဘဝအေၾကာင္း ေမးျမန္းေတာ့ အခုလိုစိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ငါးတုိင္ေက်းရြာကျဖစ္ျဖစ္ၾကၿပီး အမ်ိဳးသားကေတာ့ က်ဳံဒိုးနားမွာရွိတဲ့ ကၽြန္းကေလးဆိုတဲ့ရြာမွာ မူလ တန္းေက်ာင္းအုပ္လုပ္ေနၿပီး သူ႔ဇနီးကေတာ့ က်ဳံဒိုးအထက္တန္းေက်ာင္းမွာ အလယ္တန္းျပဆရာမ,ျဖစ္ပါတယ္ သူတို႔ရ,တဲ့ေက်ာင္းဆရာလ,ခ,နဲ႔မေလာက္ငွတဲ့အတြက္ ဘန္ေကာက္ကိုသြားဘို႔ အခုလိုထြက္လာၾကတာျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။
တခ်ိန္တုန္းက သစ္ပင္ဝါးပင္ေတြနဲ႔ သာယာစိ္မ္းစိုလွပ,ေနတဲ့ရြာေလးေတြဟာ နဝတ ရဲ့မေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ အ ထူးေတာ္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ သစ္ေတာေတြျပဳဥ္းတီးကုန္လို႔ အေတာ္ကိုေျခာက္ေသြ႔ကုန္တဲ့အေၾကာင္း၊ က်ဳံ ဒိုး ေကါ့ကရိတ္လမ္းမ,တေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ သစ္ပင္ေတြခုတ္လွဲခိုင္းၿပီး ရာဘာပင္စိုက္ပ်ိဳးေရးအေကာင္အထည္ ေဖၚတဲ့လုပ္ငန္းမွာ လုပ္အားေပးၾကရပုံ၊ အဲဒီလမ္းတေလွ်ာက္က ဘယ္သူ႔လယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္သူ႔ၿခံပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးရာဘာေတြစိုက္လိုက္တဲ့အတြက္ အစိုးရ ရာဘာၿခံေတြ အစိုးရပိုင္ ေျမေတြျဖစ္ကုန္ပါေတာ့တယ္။
လယ္ပိုင္ရွင္ေတြ ၿခံပိုင္ရွင္ေတြဟာ ဘာေလွ်ာ္ေၾကးမွ မရ,တဲ့အျပင္ ကိုယ့္ထမင္းထုပ္ ကိုယ္ထုပ္ၿပီးေန႔စဥ္ရက္ ဆက္လုပ္အားေပးသြားၾကရပါတယ္။
က်ဳပ္က ေက်ာင္းဆရာမ,ကို ေက်ာင္းဆရာလုပ္တာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔လုပ္တာတုန္းလို႔ေမးေတာ့ သူက,အခု လိုရွင္းျပပါတယ္။
အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္အတြက္အင္မတန္လိုအပ္တာျဖစ္တာေၾကာင့္ ကေလးေတြရဲ့ပညာေရး ဟာအလြန္အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ ကိုယ္တတ္ထားတဲ့ပညာေတြ အနာဂတ္လူငယ္ေလးေတြကို အိတ္သြန္ဖါ ေမွာက္ အင္အားအျပည့္ နာသုံးနာနဲ႔သင္ေပးဘို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကေက်ာင္းမွာပင္ပင္ပမ္းပမ္းစာသင္ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ဆန္အိုးထဲမွာဆန္ မရွိတာတို႔ ဆီ၊ ဆား၊ ငါးပိ၊င႐ုပ္ ၾကက္သြန္ မရွိတဲ့အခါက်ေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ ကေလးေတြကိုစာသင္ေပးေန ရ,တာ အလိုလိုစိတ္ကုန္လာပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ေစတနာမပါတဲ့လုပ္ငန္းဆိုတာ ေအာင္ျမင္မႈမရွိႏိုင္သလို ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ပညာအရည္အခ်င္းဟာ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ယုတ္က်ဆင္းလာပါတယ္။
ေက်ာင္းဆရာေတြကို လ,စာတိုးေပးတယ္ဆိုေပမယ့္ ဟိုဟာျဖတ္၊ သည္ဟာျဖတ္တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းသားအား ကစားေၾကး၊ ဆို,က,ေရး,တီး ေၾကး၊ ႀကံ့ခိုင္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးအသင္းေၾကး စသည္ျဖင့္ မထည့္မေနရ,ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ င႐ုပ္သီးႏွစ္ပိႆာဘိုးေလာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
စိတ္အနာဆုံးနဲ႔ ခံရ,အခက္ဆုံး နဝတ ရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္တခုကေတာ့ တျပားမရွိ တပည့္မရွား ပီတိကိုစား အားရွိပါ၏ ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္ေၾကာင္းျဖည့္စြက္ေျပာျပသြားပါတယ္။
ဒီေတာ့ က်ဳပ္က သတင္းေတြထဲမွာ မၾကာခဏၾကားေနရ,သလို ေက်ာင္းဆရာေတြ ေမးခြန္းေရာင္းစားတယ္ဆို တာတကယ္ပဲလားလို႔ေမးေတာ့ သူက တကယ္ဟုတ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးတေယာက္ ေမးခြန္းေတြ ေရာင္းစားတာကို သူကိုယ္တာသိခဲ့ရေၾကာင္း အေၾကာင္းရင္းကိုေမးေသာအခါ ေဆြမကင္းမ်ိဳးမကင္းျဖစေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ သားသမီးမ်ား စားေရးေသာက္ေရးအခက္အခဲကိုေျဖရွင္း လိုက္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အမွန္အတိုင္းေျပာရွာပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ က်ဳပ္က အခုလိုအေျခအေနေၾကာင့္ အနာဂတ္လူငယ္ေတြရဲ့ပညာေရး ေရွ႕အလားအလာကို ေက်ာင္းဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုထင္ျမင္ယူဆ,ပါသလဲလို႔ ေမးေတာ့
ဒီလိုအတိုင္းေပါ့ေလ အခုလိုသာဆက္ၿပီးသြားေနမယ္ဆိုလ်င္ အားလုံးဟာပညာေရးကိုအေျခခံတာမို႔ စီးပြါးေရး က်န္းမာေရး ႏိုင္ငံေရး လူမႈေရး အေရးေတြအားလုံးဟာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ဆိုးဆိုးရြားရြား ဆုတ္ယုတ္က်ဆင္း မွာ ေသျခာေၾကာင္းေျပာဆိုသုံးသပ္သြားပါတယ္။
ကဲဗ်ာ က်ဳပ္ကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာဆိုလ်င္ ေလးစားတယ္၊ ျမတ္ႏိုးတယ္ တန္ဘိုးထားတယ္၊ အခုလိုေက်ာင္းဆ ရာေတြ ဘန္ေကာက္ က,ႀကီး စ,လုံး မေလး ေတြသြားၿပီးေတာ့အလုပ္လုပ္ေနၾကရ,တဲ့အခါ ယေန႔လက္ရွိက်ဳပ္ တို႔ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ့ အနာဂတ္ကို ဘယ္လိုပုံေဖၚရ,ပါ့မလဲဆိုတာ ေတြးရင္း…….။
က်န္းမာၾကပါေစ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊
မင္းစုိးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး
မင္းစုိးစံ
အေဝးေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး