အတိတ္၏ ခဲျခစ္ရာမ်ား

Source Photo from http://www.bing.com/images

အတိတ္၏ ခဲျခစ္ရာမ်ား

(မင္းစိုးစံ)

January 17 2012

မွတ္မိေသးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္တုန္းက ဘန္ေကာက္မွာက်ဳပ္တို႔ ကမၻာ့ကုလသမၼဂၢဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ုံး
ကိုသြားၿပီး ဒုကၡသည္အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳခံရဘို႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၾကတုန္းက ဘာသတင္းမွ်မၾကားမသိရေသးတဲ့အခ်ိန္ ကာလအတြင္း ေနထိုင္စားေသာက္ေရးအတြက္ JRS ကေနၿပီး အကူအညီေပးတာကို သြားေတာင္းခံၾကတဲ့ ေန႔တေန႔
မွာေပါ့။

ေနကလည္းပူတယ္ဗ်။ ဘန္ေကာက္ဆိုေတာ့ အပူခ်ိန္က တျခားၿမ့ိဳထက္ပိုမယ္ထင္တာပဲ။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီ႐ုံး မွာ အကူအညီလာေတာင္းတဲ့လူေတြကို ေကာ္ဖီမႈန္႔ ေကာ္ဖီမိတ္ သၾကား ေရေႏြးေတြနဲ႔ဧည့္ခံတယ္။

လူအမ်ားစုကလည္း ေကာ္ဖီခြက္ကေလးေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုဘယ္ေတာ့ေလာက္ အင္တာဗ်ဴးမလဲဆိုတာေစာင့္ေန ၾက
တာေပါ့၊ အလ်င္ေရာက္တဲ့လူက ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္းထိုင္ေစာင့္ ကိုယ့္အလွည့္က်လို႔ တာ၀န္ က်တဲ့သူကေခၚလ်င္ ၀င္သြား၊ ၿပီးတာနဲ႔ေငြထုတ္ၿပီးျပန္၊ လူ၀င္လူထြက္ေတြနဲ႔ ရဲေတြမ်က္ေစ့ေနာက္စရာပါပဲ။

အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ လူတေယာက္ေရာက္လာတယ္ဗ်။ သူလည္း က်ဳပ္တို႔လိုပဲ၊ ခြက္ကေလးတခြက္ယူ၊ ေကာ္ဖီမႈန္႔ ထည့္ သၾကားထည့္ ေကာ္ဖီမိတ္ေတြထည့္ၿပီးေတာ့ ေရထည့္တာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီမွာတင္ ေရခဲေသတၱာမွာက ေရ ေႏြးနဲ႔ေရေအး ဆိုၿပီး ႏွစ္ခုရွိတဲ့အထဲက အဲဒီလူက ေရေအးသြားထည့္မိပါေလေရာ၊ အဲဒီမွာတင္ လူအေတာ္မ်ား မ်ားက သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ၀ိုင္းရယ္(ရီ)ၾကပါေရာဗ်ာ။

အဲဒီေတာ့ သူက အေတာ္ပဲ ေနပူတာနဲ႔ ေကာ္ဖီေအးေအးေလးတခြက္ ေသာက္ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး၊ ထိုင္ခုံေတြအ စီ အရီခ်ထားတဲ့ စားပြဲေရွ႕ထိုင္ၿပီး ေကာ္ဇြန္းေလးနဲ႔ေမႊလုိက္တာ အားလုံးခဲၿပီးကပ္ကုန္တာေပါ့၊ အဲဒါေတာင္ အဲဒီ လူက ဘာေျပာေသးလဲသိလား အခုမွပဲ ေကာ္ဖီနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ေရခဲမုန္႔ စားရေတာ့တယ္ တဲ့ဗ်ာ။

ကမၻာ့ကုလသမၼဂၢဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ုံးက အသိအမွတ္ျပဳလို႔ ေငြထုတ္မယ္ဆိုလ်င္ လည္း ေပၚေပၚ ထင္ထင္မထုတ္ရဲျပန္ဘူး၊ လူျပတ္လ်င္ ထိုင္းရဲက ဘာညာကြိကြဆိုၿပီး ေငြယူတာဗ်၊
က်ဳပ္တို႔ကလည္း ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲကေန ၿမိ့ဳႀကီးျပႀကီးေရာက္လာတာဆိုေတာ့ ရဲဆိုတာမ်ိဳးက ငိုစားရယ္စားေတြက အမ်ားသား မဟုတ္လား အဲဒီေတာ့ ဘယ္သြားတိုင္လို႔ တုိင္ရမွန္းလဲမသိဘူးေလ။

တေန႔ေတာ့ က်ဳပ္လည္း ကမၻာ့ကုလသမၼဂၢဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ုံးက အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ေန႔မွာပဲ ကဒ္ နဲ႔ေငြသြားထုတ္ေတာ့တာေပါ့ေနာ၊ ထိုင္းစာလည္း မပိုင္ အဂၤလိပ္စာလည္း မဖတ္ႏိုင္နဲ႔ အခက္ေတြ႔ေနပါ ေရာလား။
က်ဳပ္ေငြကို ထုတ္လို႔မရဘူး၊ ေနာက္မွာကလည္း လူတေယာက္ႏွစ္ေယာက္က ေငြထုတ္ဘို႔ေစာင့္ေနၾကသလို ကဒ္ဆိုတဲ့ အတိုင္း သုံးႀကိမ္ထက္ပိုၿပီး အမွားမခံဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ အသာကေလးေနာက္ဆုတ္ၿပီးအဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ရဲ့ေနာက္မွာ
ျပန္ တန္း စီလိုက္တယ္၊ ပထမတေယာက္ေငြထုတ္ၿပီးထြက္အသြား ဒုတိယလူတေယာက္ ေငြထုတ္ၿပီး ျပန္ထြက္မယ္
အလုပ္ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္ကဒ္ကိုထုတ္ၿပီး က်ဳပ္ကိုေငြထုတ္ေပးပါလို႔ေျပာေတာ့ သူကက်ဳပ္မ်က္ႏွာကို အေသအျခာ
ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ေပးတဲ့ကဒ္ကို ယူလိုက္ရင္းက လွ်ိဳ႕၀ွက္နံပါတ္ေျပာပါ ဆိုေတာ့က်ဳပ္ေျပာလိုက္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထုတ္မွာလည္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္ လည္း ၂၉၀၀ လို႔ေျပာလိုက္တယ္၊ သူလည္းစက္ထဲကထြက္က်လာတဲ့ ေငြေတြအားလုံးက်ဳပ္လက္ထဲထည့္ေပးၿပီး ျပန္ထြက္သြားတာပဲ။

ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ေပၚ လြႊားကနဲအတက္ သူ႔ အေပၚအက်ီေအာက္က ခါးၾကားထဲက ပုဇြန္ထုပ္နဲ႔လက္ေကာက္ေတြ ကို ျမင္လိုက္ရတယ္။
သူကေတာ့ ဘာမွ်မျဖစ္သလိုေမာင္းထြက္သြားေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ ဘုရားတေနရင္းကေန သူ႔ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ ကယ္ ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ေငးေနမိေတာ့တာေပါ့။

က်ဳပ္ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ လူဆိုတာမ်ိဳးက လူေကာင္းျဖစ္ဘို႔ မခဲယဥ္းသလို လူဆိုးျဖစ္ဘို႔လည္း မခဲယဥ္းပါဘူး၊ အဲဒီလိုပဲ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူဆိုးလူမိုက္ေတြရွိသလို လူယဥ္ေက်းေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။

လူဆိုးကေန လူေကာင္းျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ လူေျပာသူေျပာမ်ားလို႔ လူလိမၼာျဖစ္သြားေကာင္းျဖစ္သြားႏိုင္ေပ မယ့္အခန္႔မသင့္လ်င္ လူမိုက္ခ်က္ျခင္းျပန္ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ သူကိုယ္တုိင္က အေၾကာင္း တခုခုေၾကာင့္လူလိမၼာလုပ္ေနရေပမယ့္ သူ႔ရင္ထဲမွာလူလိမၼာျဖစ္ရတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးနဲ႔ လူမိုက္ ျဖစ္ရတဲ့ အက်ိဳးေက်း ဇူးႏွစ္မ်ိဳးကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ မခြဲျခားတတ္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ လူဆိုတာ လူေျပာသူေျပာထက္ ကိုယ့္အသိတရားနဲ႔ကိုယ္ ျပဳျပင္တာက ပိုၿပီးခိုင္ၿမဲပါတယ္၊ ကိုယ့္အသိတရားနဲ႔ကိုယ္ သိဘို႔ဆိုတာကလည္း ဘ၀နဲ႔ရင္းရတဲ့အထိ တန္ဘိုးႀကီးႀကီးေပးရတဲ့ အထိ ရလိုက္တဲ့ အသိတရားမ်ိဳးမျဖစ္ဘို႔ေတာ့ အင္မတန္အေရးႀကီးေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ။

မင္းစိုးစံ
(အေ၀းေရာက္ ကရင္ဒုကၡသည္တဦး)