“ အတုမ်ား”

Source Photo from http://www.google.com/images

“ အတုမ်ား”

ခိုင္ထူးသစ္

( မေဟသီမဂၢဇင္း ၂၀၀၂ ဇူလိုင္လ )

အတုမ်ားကို သူမုန္းမိသည္။ ဆံပင္အတု၊ သြားအတု၊ ေၿခအတု၊ လက္အတုကအစ မုန္းသည္။ အသက္ၾကီးလို႕ သြားေတြ က်ိဳးရင္ေတာင္ ‘သြားတုမစိုက္္ဘူး’ လို႕ ဆံုးၿဖတ္ထားသည္။ သူ႕စိတ္အစြဲက အဲသည္ေလာက္ထိ ၾကီးသည္။ ပစၥည္းတစ္ခု၊ အသံုးအေဆာင္တစ္ခု နာမည္ၾကီးလာလွ်င္၊ လူၾကိဳက္မ်ားလာလွ်င္ အတုလိုက္လာ တတ္သည္မွာ သဘာ၀။ အလြယ္လိုက္၍ အၿမတ္ယူလိုေသာ စီးပြားေရးသမားမ်ားမွာ ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္း ရွိေနလိမ္႕မည္။ ဘယ္လိုပင္ တားဆီးတားဆီး လံုး၀ ေပ်ာက္သြားမည္မဟုတ္။ မိမိတို႕ ၀ယ္ယူသံုးစြဲသူေတြဘက္က ေရွာင္ဖို႕ရွားဖို႕သာ အေရးၾကီးသည္။

အတုေတြကလည္း ေပါမွေပါ။ ဘယ္ပစၥည္း၀ယ္၀ယ္ ေစ်းသည္ကပင္ ‘အစစ္ယုူမလား၊ အတုယူမလား’ လို႕ေမးလာတတ္သည္။ ထင္ေယာင္ထင္မွား တံဆိပ္ေတြႏွင္႕ ပံုစံေတြကလည္း ေသခ်ာၾကည္႕မွသိရသည္။

ဟိုတစ္ေလာက သူ႕သားေလး နာရီပူဆာ၍ လိုက္၀ယ္ေပးရာ ေကာင္တာထဲတြင္ RADO နာရီတစ္လံုး ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ နာရီဒီဇိုင္းေလးက လွမွလွ။ အိုးကေလးက အနက္ေရာင္။ အထဲကစိန္ပြင္႕ကေလးေတြက တလက္လက္။ လက္ပတ္ၾကိဳး အလယ္မွာလည္း ေရႊေရာင္လိုင္းေလးေတြ ေၿပးထားသည္။ နာရီကို ထုတ္ၾကည္႕ၿပီး ေစ်းေမးလိုက္ေတာ႕ ေထာင္႕ႏွစ္ရာတဲ႕။ သူ အံ႕ၾသသြားသည္။

‘ဟ..ဟုတ္ရဲ႕လားကြ၊ ဒီလို ဆြစ္မိတ္နာရီက ေထာင္႔ႏွစ္ရာပဲရွိသလား၊ ေစ်းမ်ား မွားေနသလား’ ဆိုေတာ႕ ဆိုင္ရွင္ေကာင္မေလးက တခစ္ခစ္ ရယ္ေလသည္။ ၿပီးမွ ‘မဟုတ္ဘူး ဦးရဲ႕၊ ဒါက RADO အတုၾကီး၊ ဆြစ္မိတ္မဟုတ္ဘူး၊ ခ်ိဳင္းနားမိတ္’

လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ နာရီကို ခ်က္ခ်င္း ၿပန္ခ်မိသည္။ သူ႕သားေလးကေတာ႕ ထိုနာရီကို သေဘာက်သြားၿပီး ‘ေဖေဖ ဒီနာရီပဲ လိုခ်င္တယ္၊ ဒီနာရီပဲ၀ယ္ေပး’ လို႕ တဆာဆာ ေတာင္းဆိ္ုေနသည္။ ဘယ္လို ေၿပာေၿပာမရ။ သူကလည္း အစစ္ကို ၀ယ္မေပးႏိူင္။ အတုက် ေတာ႕လည္း မသတီ။ သို႕ေသာ္လည္း သားေလးၾကိဳက္ေနေသာေၾကာင္႕ ေအာင္႕သက္သက္ႏွင္႕ ၀ယ္ခဲ႕ရသည္။ သားေလးလက္ထဲက RADO နာရီကိုၾကည္႕မိတိုင္း သူ႕စိတ္ထဲတြင္ အားမလိုအားမရ ၿဖစ္မိသည္။

‘ထီေပါက္လို႕ကေတာ႕ ဒီနာရီကို ေပါက္ခြဲၿပီး အစစ္တစ္လံုး ၀ယ္ေပးမည္’ ဟုစိတ္ကူးမိသည္။ မသိနားမလည္ေသာ သားေလးကေတာ့ ေပ်ာ္ေနရွာသည္။

သို႕ေသာ္လည္း သားေလးၾကာၾကာ မေပ်ာ္နိုင္ေပ။ တစ္လေလာက္ ၾကာေတာ႕ လက္ထဲက နာရီမွာ ေရႊေရာင္ေတြ ကြ်တ္လာသည္။ အထဲက စိန္ပြင္႕ကေလး ေတြကလည္း အေရာင္ သိပ္မလက္ေတာ႕ေပ။ လက္ပတ္ၾကိဳးမွာလညး္ ခပ္မည္းမည္း ခပ္မြဲမြဲႏွင္႕ အၾကည္႕ရ ဆိုးလာသည္။ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနေသာ သားေလး၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း နာရီၾကည္႕မိတိုင္း ရံႈ႕မဲ႕မဲ႕ ၿဖစ္သြားေလသည္။

‘ေတာက္…အတုေတြကေတာ႕ အကုန္လံုး မီးရိႈ႕ပစ္ဖို႕ေကာင္းတယ္၊ အတု လိုက္လုုပ္တဲ႕ ေကာင္ေတြကိုလည္း အေရးယူရမယ္။ ’သူ႕စကားေၾကာင္႕ မိန္းမ၏ မ်က္ႏွာမွာ တြန္႕လိမ္ သြားသည္။

“အိုေတာ္..က်ဳပ္တို႕လိုလူလတ္တန္းစား ေတြအတြက္ေတာ႕အတုရွိမွေပါ႕၊ရတဲ႕ေငြကေလးနဲ႕ အစစ္ကိုဘယ္၀ယ္ႏိူင္ပါ႔မလဲ၊တခ်ိဳ႕အတုေတြက်ေတာ႕ လည္းအစစ္နီးပါးေကာင္းပါတယ္။ဒါနဲ႕ ေနပါဦး၊ အစစ္ကို ၀ယ္ရေအာင္ ေတာ္ကေရာေငြ ဘယ္ေလာက္ ရွာေပးႏိူင္လို႕လဲ”

မိန္းမစကားေၾကာင္႕ သူၿငိမ္သြားသည္။ ေခါင္းကိုကုပ္၍ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အိမ္အ ၿပင္ ထြက္လာခဲ႕သည္။ အရက္ဆိုင္သို႕ ဦးတည္ေနေသာ သူ႕ေၿခလွမ္းမ်ားကို ငံု႕ၾကည္႕ရင္း ထပ္၍ ေဒါသထြက္မိၿပန္သည္။ ေၿခလွမ္းတိုင္း… ေၿခလွမ္းတိုင္း သူ႕ေၿခေထာက္တြင္ စီးထားေသာ ဖိနပ္မွာ ကြ်တ္ခ်င္သလိုလို ကြာခ်င္သလို လိုၿဖစ္လာသည္။ တကယ္ေတာ႕ သည္ဖိနပ္က အစစ္မဟုတ္။ ‘ေအာ္’ ကိုတု၍ ခ်ဳပ္ထားေသာ မိတ္ ‘အင္’ ဒီတြင္ သာၿဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင္႕လည္း တာရွည္မခံ။ ခ်ဳပ္ေၾကာင္းရာေတြ ကြာလိုက္လာသည္။ ဖိန္ပ္ိုမၿပတ္ေအာင္ ထိန္းစီးရင္း ေတာက္ တေခါက္ေခါက္ၿဖင္႕ အတုမ်ားကို ဆဲေရးေနမိသည္။ အရက္ဆိုင္ထဲ ေရာက္သြားတဲ႕အထိ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ႏွင္႕။

“ဟ..ဆရာခိုင္၊ မ်က္ႏွာၾကီးကလည္း စူပုပ္ေနတာပဲ၊ မိန္းမနဲ႕ ရန္ၿဖစ္လာတာလား၊ လာပါဦးဗ်”

လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ေရာင္းေသာ ခင္ေမာင္၀င္းက အရက္ခြက္ထဲ ေရငွဲ႕ရင္း သူ႕ကိုလွမ္းေခၚသည္။ သူလည္း ခင္ေမာင္၀င္းတို႕ ၀ိုင္းမွာပဲ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။

ေဟ႕…၀ီစကီႏွစ္ပက္ေပးကြာ’ သူ႕အမွာေၾကာင္႕ ခင္ေမာင္၀င္း အနည္းငယ္ အံ႕အားသင္႕သြားသည္။ ဆရာခိုင္၊ အရင္က ရမ္ပဲေသာက္တာေနာ္၊ အခု၀ီစကီ ေၿပာင္းေသာက္ေနၿပီလား’ ‘ေအးကြ၊ ရမ္ကအတုေပါလို႕ ၀ီစကီေၿပာင္း ေသာက္ေနတာ၊ ဟိုတစ္ေလာက လွေတာရြာဘက္မွာ ရမ္အတုေသာက္မိလို႕ လူသံုးေယာက္ ေဆးရံုတက္ရတာ မင္းလည္းၾကားမွာပါ၊ အတုသမားေတြ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ကြာ၊ ပစၥည္းအတုလုပ္တာက ေတာ္ေသးတယ္၊ အစားအေသာက္အတု၊ ေဆး၀ါးအတု လုပ္တာကေတာ႕ ဆိုး၀ါးလြန္းပါတယ္၊ အဆိုးဆံုးကေတာ႕ အရက္အတုကြအရက္အတု၊ ငါတို႕ကို ထိခိုက္တယ္၊ ပိုက္ဆံသာ ရွိလို႕ကေတာ႕ ေဂ်ာ္နွီ၀ါကာေတြ၊ ဘလက္ေလဗယ္ေတြပဲ ေသာက္မယ္ေမာင္ေရ၊’ သူ႕စကားေၾကာင္႕ အရက္ခြက္ကိုေမာ႕ရန္ ဟန္ၿပင္ေနေသာ ခင္ေမာင္၀င္းမွာ တံု႕ဆိုင္းသြားသည္။

‘မထင္နဲ႕ ဆရာခိုင္ေရ႕၊ အဲ႕ဒီေဂ်ာ္နီ၀ါကားေတြ၊ ဘလက္ေလဗယ္ေတြက ပိုၿပီးအတုေပါတယ္။ ခင္ေမာင္၀င္းက အရက္ခြက္ကို ေမာ႕ခ်လိုက္ၿပီး အၿမည္းခြက္ကို ႏိႈက္ရင္း ဆက္ေၿပာၿပန္သည္။‘ တန္ဖိုးၾကီးေတာ႕ ပိုၿပီး အတုလုပ္တာေပါ႕ဗ်ာ၊ ပုလင္းအဖံုးကို ေဆးထိုးအပ္စိုက္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ႕ ပုလင္းကို ေမွာက္ ေဆးထိုးအပ္ကိုဆြဲၿပီး အထဲက အရက္အစစ္ကို နည္းနည္းခ်င္းဆြဲထုတ္တယ္။ ၿပီးမွ အရက္အတုကို ေဆးထိုးအပ္နဲ႕ ၿပန္ထည္႕ၿပီး အဖံုးေပၚက အပ္စိုက္ရာကို ၿပန္ဖံုးတယ္၊ တကယ္ပိရိတယ္ဗ်ာ၊ ေနာက္ထုတ္ထားတဲ႕ အစစ္ကိိုဆိုင္မွာ ပက္ခ်င္႔ေရာင္းၿပီး အတုကို တၿခားၿပန္သြင္းတယ္၊ ကိုယ္႕ဆိုင္လာေသာက္တဲ႕ သူကေတာ႕ အစစ္ေသာက္ရတာေပါ႕ဗ်ာ၊ တရုတ္နယ္စပ္မွာ ဒီလိုလုပ္ေနတဲ႕ သူေတြအမ်ားၾကီးပဲ’

ခင္ေမာင္၀င္း ေၿပာတာေတြက စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွသည္။ ၿပီးေတာ႕ ေစ်းေရာင္းေနသူၿဖစ္ေသာေၾကာင္႕ အတုေတြႏွင္႔ပိုၿပီး ရင္းႏွီးသည္။ ထို႕ေၾကာင္႕ သူလည္း ခင္ေမာင္၀င္းႏွင္႕ စကားေကာင္းေနမိသည္။

‘မင္းတို႕ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ေလာကမွာလည္း အတုေပါမွာေပါ႕’ ‘ေပါတာေပါ႕ ဆရာခိုင္ရယ္၊ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္း ေလာကမွာလည္း အတုေတြ၊ ပံုမွားရိုက္တာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္ဆိုရင္ ဆိုင္မဖြင္႕ခင္က ခဏခဏခံရတယ္၊ အဲ႕ဒီတုန္းက တီဗြီအင္တင္နာ၀ယ္တာ အမ်ိဳးအစားက TOSHIBUဗ်။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တိုရွီဘာက ေစ်းေခ်ာင္လွခ်ည္လားဆိုၿပီး၊ ၀ယ္လာတာ အိမ္ေရာက္မွ တိုရွီဘာမဟုတ္ဘဲ တိုရွီဘူ ၿဖစ္ေနမွန္းသိရတယ္။ တိုအိုအက္စ္အိတ္(ခ်္)အိုင္ဘီေအ (TOSHIBA) ကိုမသိမသာနဲ႕ တိုအိုအက္စ္အိတ္(ခ်္)ဗြီယူ (TOSHIBU) လို႕လုပ္ထားတယ္။ ‘A’နဲ႕ ‘U’ ကို မသိမသာ ပံုမွားလုပ္ထားတယ္။ ေသခ်ာ ၾကည္႕မွ တိုရွီဘူမွန္း သိရတယ္’

ခင္ေမာင္၀င္းက ေၿပာၿပီး တ၀ါး၀ါးရယ္ေလသည္။ သူလည္းမေနနိူင္ေတာ႕ ဘဲခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေလေတာ႕သည္။ အရက္ဆိုင္ တစ္ဆိုင္လံုးမွာ ရယ္သံမ်ား ဆူညံသြားသည္။

‘ဟ..ရယ္လွခ်ည္လား၊ ဘာေတြမ်ား သေဘာက်ေနၾကတာလဲ’

‘အသံၾကား၍ ေနာက္လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ႏွင္႔ လူတစ္ေယာက္။ ထိုလူက ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင္႕ သူ႕ပခံုးကို ကိုင္လွ်က္။ ‘ဆရာ….ကြ်န္ေတာ္႕ကို မွတ္မိလား’တဲ႕။ သူလည္း စားပြဲခံုေပၚက အရက္ခြက္ ေဘးရွိမ်က္မွန္ကို ေကာက္တပ္၍ ၾကည္႕လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း အရက္ရွိန္ေၾကာင္႕ ၀ါးတားတား။

‘ဆရာ႕တပည္႕ သေဘာၤသား ဖိုးေထာင္ေလ’ ‘ဟ..ဖိုးေထာင္ၾကီးပါလား။ ပိန္ၿပီးအသားေတြ ၿဖဴလို႕ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိဘူးကြာ၊ မင္းဘယ္တုန္းက ၿပန္ေရာက္တာလဲ’ ‘ေရာက္တာ ၾကာၿပီဆရာ၊ ဆရာနဲ႕ မေတြ႕ၿဖစ္လို႕၊ လကုန္ရင္ၿပန္ထြက္မွာပါ”

ဖိုးေထာင္က ထိုင္လက္စ ၀ိုင္းက ေသာက္လက္စ အရက္ခြက္ကိုသြားယူၿပီး သူတို႕ ၀ိုင္းထဲေၿပာင္းလာသည္။ ခင္ေမာင္၀င္းကလည္း ခံုကိုခ်ဲ႕၍ ေနရာေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဒီမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေနတာၾကာၿပီ၊ ရယ္သံေတြၾကားလို႕ ၾကည္႕လိုက္မွ ဆရာတို႕မွန္းသိရတယ္၊ ဘာေတြမ်ား သေဘာက် ၿပီးရယ္ေနၾကတာလဲ’

‘ေၾသာ္…ဒီေခတ္ၾကီးထဲ အတုေတြေပါတဲ႕ အေၾကာင္းေၿပာရင္းရယ္မိတာပါကြာ၊ ဒါနဲ႕မင္းတို႕ႏိူင္ငံၿခား သေဘာၤေလာကမွာေရာ အတုေတြ မေပါဘူးလား’ ဖိုးေထာင္က ခ်က္ခ်င္းၿပန္မေၿဖ။ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ေကာက္ယူ၍ မီးညိွလိုက္သည္။ ၿပီးမွရိႈက္ထားေသာ မီးခိုးမ်ားကို ဖြာထုတ္ရင္းေၿပာသည္။

‘ဘယ္လိုေၿပာလိုက္တာလဲ ဆရာရယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏိူင္ငံၿခားသေဘၤာေလာက၊ ရိႈးေဂ်ာ႕ ေလာကေတြမွာ အတုေတြ အမ်ားၾကီးပဲ၊ အလုပ္ခန္႕စာအတု၊ စပြန္ဆာအတု၊ ပတ္(စ္)ပို႕အတု၊ ေဟာကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏိူင္ငံၿခားသေဘၤာေတြေပၚမွာ မိန္းမအတု’

‘ဘယ္လိုဘယ္လို၊ မိန္းမအတုဟုတ္လား’

ဖိုးေထာင္စကားပင္ မဆံုးေသး၊ သူႏွင္႕ခင္ေမာင္၀င္ အံၾသစြာ၀င္ေၿပာလိုက္သည္။ ‘ဟုတ္တယ္ဗ်။ သေဘၤာေပၚမွာ မိန္းမအတုေတြရွိတယ္ ’ဟာကြာ..မင္းကလည္း အတုတပ္ထားတဲ႕ မိန္းမေနမွာပါ၊ မိန္းမအတုေတာ႔မဟုတ္ပါဘူး’ နားမလည္ေသာ ခင္ေမာင္၀င္းက ၀င္ေၿပာေတာ႕ ဖိုးေထာင္ကရယ္သည္။

‘အတုတပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး၊ တစ္ကိုယ္လံုးအတု ၿဖစ္ေနတဲ႕ ေလထိုးထားတဲ႕ မိန္းမပံု ရာဘာရုပ္ၾကီးေတြကိုေၿပာတာ’ ထိုအခါက်မွ တ၀ါး၀ါး ရယ္ေလသည္။ ကမ္းမၿမင္ လမ္းမၿမင္ ပင္လယ္ထဲသြားရင္ သေဘၤာေပၚမွာ မိန္းမအတုေတြပဲရွိတယ္ဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ႕ အတုကို အစစ္ထက္ ပိုၿပီးၾကိဳက္တယ္’ သည္တစ္ခါေတာ႕ သူေရာ ခင္ေမာင္၀င္းေရာ ေခါင္းခါမိသည္။

‘မင္းကလည္းကြာ အစစ္ကို ဘယ္မီပါ႕မလဲ၊ မင္းရူးမ်ား ရူးေနလား’ ဖိုးေထာင္ကေတာ႕ သူတို႕ကိုၾကည္႕၍ ေလးနက္တည္ၿငိမ္စြာ ၿပံဳးသည္။ ‘ဆရာတို႕ တကယ္မၾကံဳေသးလို႕ အတုရဲ႕တန္ဖိုးကို မသိၾကတာပါ’ သူလည္း အေတာ္ေလးမူးေနေသာ ဖိုးေထာင္ႏွင္႕ ဆက္၍ အတိုက္အခံ မေၿပာလိုေသာေၾကာင္႕ စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲလိုက္သည္။ မေတြ႕ရတာ ၾကာၿပီ ၿဖစ္ေသာေၾကာင္႕ စကားေတြက မဆံုးႏိူင္။ ေတာင္ေရာက္ ေၿမာက္ေရာက္ႏွင္႕ ေၿပာလိုက္ၾကသည္မွာ ညမိုးခ်ဳပ္သည္အထိ။ သူေရာ၊ ခင္ေမာင္၀င္းေရာ၊ ဖိုးေထာင္ေရာ စကားေတြ ေလးလံလာၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ပင္ က်လာသည္။

* * * * * * * * * * * * * *

အရက္ဆိုင္မသြားၿဖစ္တာလည္း အေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ မိန္းမက သူအၿပင္ထြက္သည္ကို မၾကိဳက္ေသာေၾကာင္႕ ညေနေရာက္တိုင္း အိမ္ထဲမွာပဲ တစ္ေယာက္တည္း ေသာက္ၿဖစ္သည္။ ဖိုးေထာင္လည္း ၿပန္ထြက္သြားၿပီဟ ုၾကားရသည္။ အရက္ဆိုင္တြင္ ၾကံဳခဲ႕ေသာ ညက ဖိုးေထာင္ ေၿပာခဲ႕ေသာ အၾကိဳက္ကေတာ႕ ေတြးမိတိုင္း အံံ႕ၾသ၍ မဆံုးႏိူင္။ ေတာ္ေတာ္ထူးတဲ႕ ေကာင္၊ အတုမွ ၾကိဳက္ရတယ္လို႕’ ဟု ဆိုညဥ္းမိသည္။

သူကေတာ႕ အရက္မူးတိုင္း အိမ္ထဲရွိ အတုမွန္သမွ်ကို ရိုက္ခြဲပစ္ခ်င္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း မိန္းမက သူ႕ကိုရိုက္ခြဲမည္ စိုးေသာေၾကာင္႕ အသာၿငိမ္ေနမိသည္။ တစ္ေန႕ေတာ႕ သူ႕အိမ္ကို လူတစ္ေယာက္ ကပ်ာကယာႏွင္႔ ေၿပးလာသည္။

‘ဆရာ..ဆရာ…၊ ဆံုးခါနီးလူနာတစ္ေယာက္က ဆရာနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုလို႕၊ အၿမန္လိုက္ခဲ႕ပါဆရာ၊’ သူ ရုတ္တရက္ အံ႕အားသင္႕သြားသည္။

“ဗ်ာ..ဘယ္သူမ်ားလဲ’

‘ဟိုေရာက္မွ ေတြ႕လိမ္႔မယ္ဆရာ၊ လူနာကဆရာ႕ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနတယ္၊ အခုလိုက္ခဲ႕ပါ၊’

သူလည္း နားမလည္ႏိူင္ဘဲ ထိုလူလာေခၚေသာ ကားေလးႏွင္႕ လိုက္သြားေလသည္။ ေၿခတံတိုအိမ္ေလးတစ္လံုး ေရွ႕ေရာက္မွ ‘ကြ်ိ’ခနဲ႕ ရပ္သြားသည္။ သူလည္း သိလိုစိတ္ၿဖင္႔ အိမ္ေပၚေၿပးတက္သြားေတာ႕ ခုတင္ေပၚတြင္ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ပက္ႏွင္႕ လူတစ္ေယာက္။ ကိုယ္အႏွံ႕မွာ အနာစိုမ်ားႏွင္႕။ ဆရာ…ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္ဖိုးေထာင္ပါ’

ၾကက္သီးမ်ားပင္ တၿဖန္းၿဖန္းထသြားသည္။

‘ဟင္…ဖိုးေထာင္၊ မင္းၿပန္ထြက္သြားၿပီဆို’ ‘ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ကြ်န္ေတာ္လူေတြကို ၿပန္ထြက္သြားၿပီလို႕ လိမ္ေၿပာခဲ႕တယ္။ ဒါေပမယ္႕ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ ၿပန္ထြက္လို႕ မရေတာ႕ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္႕မွာ AIDSရွိေနတာၾကာၿပီ။ ရွက္လို႕ ထြက္ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဒီမွာ တိတ္တိတ္ကေလး ေနခဲ႕တာ၊ ကြ်န္ေတာ္႕အၿဖစ္က ဆိုးလြန္းပါတယ္ ဆရာရယ္။’

ေၿပာရင္း..ေၿပာရင္း မ်က္ရည္မ်ားပင္ လိမ္႕ဆင္းလာသည္။ ‘အစစ္ေၾကာင္႕ဆရာ၊ အစစ္ေၾကာင္႕ ကြ်န္ေတာ္ဒီလိုၿဖစ္ရတာ၊ သေဘၤာေပၚမွာ မိန္းမအတုေတြနဲ႕ပဲ ေက်နပ္ခဲ႕မယ္ဆိုရင္ ဒီလိုၿဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အခုေတာ႕ သေဘၤာဆိပ္ကမ္းမွာ ကပ္တိုင္း အစစ္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ခဲ႕ လို႕ ဒီလိုၿဖစ္ရတာပါ၊ ဒါေၾကာင္႕မို႕ အတုေတြက တန္ဖိုးရွိတယ္လို႕ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာခဲ႕တာေပါ႕ ဆရာရယ္၊’

စကားေၿပာရင္း ဖိုးေထာင္ေမာလာသည္။ ‘စကားေတြ သိပ္မေၿပာပါနဲ႕ ဖိုးေထာင္ရယ္’ ဖိုးေထာင္ကို ေၿဖသိမ္႕ရင္း အားေပးစကားေတြ ေၿပာခဲ႕ရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဖိုးေထာင္၏ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကို မၾကားလိုေသာေၾကာင္႕ ဖိုးေထာင္ကို နာနာက်င္က်င္ ႏႈတ္ဆက္၍ အိမ္ၿပန္လာခဲ႕သည္။ အိမ္အၿပန္သူ႕ေၿခလွမ္းမ်ားမွာ ေလးလံၿပီး သူ႕စိတ္မွာ ထိုင္းမိႈင္းေန၏။

* * * * * * * * * *

ထိုညက တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ေပ။ ၿခင္ေထာင္ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ေမာ႕ၾကည္႕ရင္း ေတြေ၀ေနသည္။ ညဥ္႕နက္သည္အထိ သူ႕စိတ္မွာ ေခ်ာက္ခ်ားေနသည္။ လူ႕ေလာက၏ အၿဖစ္အပ်က္တရားမ်ားကို စဥ္းစားရင္း ထိတ္လန္႕ေနမိသည္။ သူ႔ကိုယ္မွာ ခုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္လန္လွ်က္။ ေဘးမွာေတာ႕ အအိပ္ၾကီး၍ အအိပ္ၾကမ္းေသာ သူ႕ မိန္းမက တေခါေခါအိပ္ေနရာမွ သူ႕ဘက္လိမ္႕လာသည္။ ေၿခေထာက္က သူ႕ေပါင္ေပၚလာခြၿပီး လက္က သူ႕ရင္ဘတ္ေပၚ လာတင္သည္။ သူ ေခြ်းမ်ားၿပန္လာၿပီး ေၿခေထာက္ႏွင္႕ လက္ကို သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ အလွ်င္အၿမန္ဖယ္ခ်လိုက္သည္။

‘အစစ္ေၾကာင္႕ဆရာ.. အစစ္ေၾကာင္႕’ ဆိုသည္႕ဖိုးေထာင္၏ စကားမ်ားကို ၾကားေယာင္လာသည္။ ထိတ္ထိတ္လန္႕လန္႕ ၿဖစ္လာၿပီး အိပ္ရာမွ ‘ေငါက္’ ခနဲ႕ ထထိုင္လိုက္သည္။

“မၿဖစ္ဘူး..မၿဖစ္ဘူး၊ ဒီညကစၿပီး ဒီမိန္းမနဲ႕ ခြဲအိပ္ရေတာ႕မယ္’ ၿခင္ေထာင္ထဲမွ ထြက္လိုက္ၿပီး ေစာင္တစ္ထည္ကို ဆြဲယူကာ ဧည္႕ခန္းထဲ ထြက္လာခဲ႕သည္။ ၿပီးေတာ႕ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ စိတ္ကူးတစ္ခု ေပၚလာသည္။ ‘အင္း….ဖိုးေထာင္ေၿပာတဲ႕ အတုတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ရွာ၀ယ္ရဦးမယ္’

ခိုင္ထူးသစ္

( မေဟသီမဂၢဇင္း ၂၀၀၂ ဇူလိုင္လ )

Copy from http://www.mingalarpar.org/2011/09/blog-post_29.html