ေရာင္စဥ္ကန္းငွက္
By Zephyr
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ
တစ္ေယာက္ေယာက္ဟာ
ဒါကို ၾကံဳရတာပဲ။
ကိုယ္႔ဒုကၡေသးေသးေလးကို
ပိုးေမြးသလိုေမြးထား၊
မိုးသစ္ေတာထဲ ၾကီးျပင္းတဲ႔
အေတာင္မဲ႔ငွက္မ်ား ပ်ံမရသလို
ဦးေခါင္းတယမ္းယမ္းနဲ
ငွက္ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္ရဲ
သိပ္လွတဲ႔ မ်က္လံုးနဲ႕မ်က္ေတာင္
ပ်ံတက္မသြားႏုိင္ဘူး၊
အေျပးဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္။
ပင္ဂြင္းေတြေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ႔နိဗၺာန္၊
ရတုန္းကလည္း သိလုိက္ပံုမရဘူး။
အခုေတာ႔ ငါးေတာင္းသလို ေတာင္ပံေလးတကားကား၊
ခ်စ္စရာလိုလို၊
သနားစရာလိုလို၊
ေရခဲေငြ႕ေပးထားတဲ႔ ေလထုေလးတစ္ခုကလြဲရင္
အခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခု၊
ေရကူးကန္ပါတဲ႔ ငရဲဘံုအေသးစားေလးတစ္ခု ရခဲ႔ရံုပဲ
အႏၱာတိကရဲ႕ ရနံ႕ခ်ိဳလြင္
တစ္စ,မွမရတာေတာ႔ အေသအခ်ာ။
တစ္ေနရာကို ပ်ံထြက္သြားဖုိ႔
တစ္ေကာင္ေကာင္ကို ႏႈတ္သီးနဲ႔ဆိတ္ဖုိ႔
ပိုက္ကြန္မပါတဲ႔ေကာင္းကင္မွာ
တစံုတရာကိုရွာေဖြခ်င္တယ္။
ပ်ားစားငွက္ေလးဟာ
အတုပ္မခံရေအာင္
ဖမ္းမိတဲ႔ ပ်ားကို
တစ္ခုခုနဲ႔အရင္ ရိုက္သတ္လိုက္တယ္။
ကြ်မ္းက်င္ရာလိမၼာ၊
ခံစားခ်က္မ်ား မလိမၼာ၊
တိတ္ဆိတ္တဲ႔စိတ္ထဲ အမႈိက္ဖြသူမ်ားကို
၁။သတိျပဳ၊
၂။သတိၾကီးစြာျပဳ၊
၃။ အလြန္သတိၾကီးစြာ သတိျပဳ၊
၄။လြမ္းဆြတ္၊
၅။မၾကံစည္တတ္ေတာ႔ပါ။
အေျဖမွန္ နံပါတ္ ၅(ဟုထင္)။
မိုးသည္းထန္စြာရြာျပီး
စိုက်န္ခဲ႔တဲ႔ဖေယာင္းေတာင္ပံ
တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခါလိုက္ရံုနဲ႔
ေျခာက္ေသြ႔သြားတဲ႔
အျပာေရာင္ ၾကက္တူေရြးေလးတစ္ေကာင္ကို
ေငးၾကည့္၊
စိုစြတ္ေနေသာ မုိးေရစက္မ်ား၊
စိုစြတ္ေနေသာ မ်က္ရည္မ်ား
စိုစြတ္ေနေသာ စိတ္ခံစားခ်က္မ်ား
ဒီဘဝရဲ့
ေရစိုေတာင္ပံတစ္စံု ျပန္ေျခာက္ႏုိင္ဖုိ႔
တစ္ေကာင္တည္းက်န္တဲ႔ေအာက္ခ်င္းငွက္
အျမင္႔ဆံုးအထိပ်ံတက္သြားတယ္။ ။
Zephyr
Copy from http://poemszephyrwrote.blogspot.com/2013/03/blog-post_11.html