ထြက္ေလ ၀င္ေလ ထိသိ မွတ္ေနတာေလးနဲ႔
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ကင္းၿငိမ္းကာ သိဒၶိရွင္ ျဖစ္ႏိုင္သလား
ဒကာ။ ။ ကိုယ္ထဲ အျမဲျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ထြက္ေလ ၀င္ေလ ထိသိ သတိ အာနာပါန ကမၼ႒ာန္းကို ပြားမ်ား မွတ္
သားေနရံုနဲ႔ ကိေလသာ ကင္းကြာ ျငိမ္းေအးျခင္း၊ စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း၊ တန္ခိုးသိဒၶိရွိျခင္း စတဲ့ ေလာကီ ေလာ
ကုတၱရာ အက်ိဳးတရားစုေတြ ခံစားရတယ္ဆိုတာ ဟုတ္မွန္ပါသလား ဆရာေတာ္၊ ရွင္းျပေပးပါဦးဘုရား။
ဆရာ။ ။ ဒကာၾကီးတို႔ရဲ႕ ေမးလိုရင္းက အသက္ရွဴေနၾကတဲ့ ၀င္ေလ ထြက္ေလရဲ့ ႏွာေခါင္း၀အသား ထိ ထိ
သြားတဲ့ အထိကေလးကိုလိုက္ျပီး သိ သိေနတဲ့ အသိစိတ္ရဲ့ တန္ခိုးသိဒၶိကို ေမးတာလား။
ဒကာ။ ။ မွန္ပါတယ္ဆရာေတာ္၊ ထြက္ေလ ၀င္ေလရဲ႕ “ထိ သိ သတိ” ဆိုတဲ့ အသိစိတ္ရဲ့တန္ဖိုး အက်ိဳးခံ
စားခြင့္ကို ေမးတာပါဘဲ ဆရာေတာ္။
ဆရာ။ ။ အင္း….သိမွတ္မည့္ေယာဂီဟာ မိမိရဲ႕ႏွာသီး၀မွာ သိစိတ္ကိုထားျပီးေတာ့ ၀ါေယာရုပ္ ေလက ကာ
ယရုပ္အသား၌ တိုးထိသြားတာကိုပဲ မေမ့တဲ့သတိနဲ႔ သိ သိ မွတ္ မွတ္ ရႈ ရႈ ေနရမည္တဲ့။
အဲဒါကို အာနာပါန ဖုသန ကမၼ႒ာန္းလို႔ေခၚတယ္။
ဘုရားသာသနာေတာ္မွာ ဒီကမၼ႒ာန္းဟာ ရႈမွတ္ရလည္း အလြယ္ဆံုး၊ အသက္ရွဴေနတဲ့ လူတိုင္းနဲ႔လည္း အ
သင့္ေလ်ာ္ဆံုးပဲ။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္အသက္ရွဴေနတာကို မသိမမွတ္တ့ဲ သူေတြကသာ မ်ားေနတာေနာ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒကာၾကီးလည္း
သိဒၶိရွင္ျဖစ္ခ်င္ရင္ ယင္းအတိုင္း ရႈမွတ္ၾကည့္ေပါ့။
သမာဓိရွိသေလာက္ တန္ခိုးသိဒၶိေတြ ေရာက္မွာပဲ။
ဒကာ။ ။ ထိ သိ သတိ ရႈမွတ္ပံု ထင္ရွားေအာင္ နည္းနာယမ်ားလည္း ေျပာျပပါဦး ဆရာေတာ္၊ ဘယ္လိုစိတ္
ထားရမည္ ဆိုတာကိုပါသိရေအာင္၊ နည္းကေလးမ်ား ေပးသနားပါဦးဘုရား။
ဆရာ။ ။ ကိုင္း…ေျပာျပမည္၊ ေသခ်ာစြာ မွတ္သားနားေထာင္ပါ။
၀ိပႆနာဉာဏ္ဆိုက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေျပာၾကားေပးလိုက္မယ္။
ဉာဏ္နားနဲ႔ မိေအာင္နားေထာင္ပါ။
၁။ ၀င္ေလ ထြက္ေလ ၀ါေယာရုပ္က ႏွာသီးဖ်ား ကာယရုပ္ကို လာထိသည္၊ ငါ့ကို ထိတာမဟုတ္၊ ငါမရွိ၊ ႐ုပ္
ကို ထိ၏၊ အဲဒီလို သိမွတ္ပါ၊ အတၱဒိ႒ိကို တိတိပပ ျဖတ္ခ်လိုက္ပါ။
၂။ နာမ္ေခၚတဲ့ အသိစိတ္ကေလးေတြက ထိတာကို သိ သိ သြားၾကသည္၊ ငါသိတာ မဟုတ္၊ စိတ္နာမ္က
သိသည္၊ ငါမရွိ၊ စိတ္နာမ္သာရွိ၏၊ အဲဒီလို သိမွတ္ေပါ့။
၃။ ဤ ထြက္ေလ ၀င္ေလသည္ ႐ႉခ်င္င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပၚ ျဖစ္ေပၚလာတာ၊ ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာ မ
ဟုတ္၊ စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ရုပ္လို႔ သိမွတ္ပါ၊ အေၾကာင္းစိတ္နဲ႔ အက်ိဳးရုပ္ကို ပိုင္းျခားသိထားပါ။
၄။ အဲဒီ ထိတဲ့ရုပ္ေတြဟာလည္း ထိထိျပီးေတာ့ ပ်က္ပ်က္သြားၾကတာပဲ၊ ခိုင္ျမဲမႈ လံုး၀မရွိတဲ့ အနိစၥတရား
ေတြပဲလို႔ သိမွတ္ပါ။
၅။ မခိုင္ျမဲလို႔ ျပန္ျပန္ ႐ႉ႐ိႉက္ ႐ႉ႐ိႉက္ကာ ဒီကိုယ္ေကာင္ၾကီးကို ျပဳျပင္ေပးေနရတဲ့ ကာယသခၤါရကလည္း
ဒုကၡဆင္းရဲ သက္သက္ေတြပဲလို႔ သိမွတ္ပါ။
၆။ ယင္း အနိစၥ-မခိုင္မၿမဲ ပ်က္စီးေနတဲ့ တရားစုေတြကို နိစၥျဖစ္ေအာင္၊ ဆင္းရဲဒုကၡကို သုခခ်မ္းသာျဖစ္
ေအာင္လုပ္လို႔မရႏိုင္တဲ့ ငါစိုး ငါပိုင္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ငါ့အလိုမလိုက္ ငါ့အၾကိဳက္မပါ ငါလုပ္တိုင္း မ
ေအာင္ျမင္ေသာ အတၱမဟုတ္တဲ့ အနတၱ သေဘာတရားေတြပဲလို႔ ဉာဏ္ထဲမွာ စြဲလာေအာင္ စိတ္ကိုေလ့
လာ ေစစားေပးရမည္တဲ့။
ကဲ…..အခုေျပာျပခဲ့တာေတြ ဒကာႀကီးတို႔ရဲ႕ အသိဉာဏ္ထဲမွာ စြဲရဲ့ မိရဲ့ ထိရဲ့ နားလည္ရဲ့လား။
ဒကာ။ ။ မွန္ပါ့၊ ျဖစ္ေပၚ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ရုပ္နာမ္ေတြထဲမွာ ငါဆိုတဲ့ အတၱ မပါေစဘဲ သတိၿမဲၿမဲနဲ႔ ႐ႉမွတ္ေနရ
မည့္ သေဘာကို သိရပါျပီ ဆရာေတာ္၊ ဆက္လက္ မိန္႔ၾကားပါ ဘုရား။
ဆရာ။ ။ ခုေျပာျပီးခဲ့တဲ့အတိုင္း ထြက္ေလ ၀င္ေလရဲ႕ ထိသိကိုမွတ္ေနတဲ့ အသိစိတ္ဓာတ္ကို ထိ သိ တင္
ရပ္မေနဘဲ ထိတဲ့ရုပ္လည္းပ်က္၊ သိတဲ့ စိတ္လည္းပ်က္၊ ထိသိပ်က္တိုင္ေအာင္ အသိစိတ္ကိုအနိစၥလကၡဏာ
သို႔ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးရမည္၊ အေလ့အက်င့္ျပဳလုပ္ေပးရမည္။
အဲဒါက ပိုျပီးအေရးၾကီးတယ္ေနာ္။
အဲဒီအတိုင္း ျဖစ္ပ်က္ထဲမွာ အေလ့အက်င့္ ရပါမ်ားလာေသာအခါ သိစိတ္အစဥ္ဟာ ႏွာသီးဖ်ား၊ ႏွာေခါင္း၀
ထိသိ အမွတ္ထဲက ထြက္ျပီးေတာ့ တျခား ျမင္ခိုက္ ၾကားခိုက္ နံခိုက္ စားခိုက္ ေတြ႔ထိခိုက္ ၾကံစည္ခိုက္ စ
သည္တို႔ျဖစ္ေပၚလာေသာ ခဏတိုင္း၌လည္း ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ အပ်က္သေဘာထဲ သက္ေရာက္ သိမွတ္သြားေတာ့တာပဲ။
ငါ သူတပါး ေယာက္်ား မိန္းမနဲ႔ အသိ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ရုပ္နာမ္ျဖစ္ပ်က္နဲ႔သာ အသိလုပ္ေနေတာ့တယ္။
ခု ေျပာၾကားေနတာေတြ စိတ္၀င္စား နားလည္ရဲ႕လား ဒကာႀကီးတို႔။
စိတ္မ၀င္စားလည္း ေမာတာနဲ႔ ေညာင္းတာ အဖတ္တင္ရံုပဲ ရွိေနမွာေနာ္။
ဒကာ။ ။ စိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ နားေထာင္ မွတ္သားေနပါတယ္ ဆရာေတာ္၊ နားလည္တာေတြက မ်ားပါတယ္။
နားမရွင္း မသိတဲ့အခ်က္ကေလးေတြလည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ရွိေသးတာေပါ့ ဘုရား။
ဆက္လက္ မိန္႔ၾကားပါဦးဆရာေတာ္။
ဆရာ။ ။ စိတ္ရဲ့သဘာ၀က အာနာပါန ထိသိအာရံုကို သိေနဖို႔ အက်င့္သာ လုပ္ လုပ္ေပးပါ။
အာရံုနဲ႔ အသိအကၽြမ္း၀င္ေအာင္ လုပ္ပါမ်ားေတာ့ အက်င့္ပါသြားေရာပဲ။
အဲဒီလို အေလ့အက်င့္ေတြမ်ားမ်ားလာလို႔ အက်င့္ပါသြားတာနဲ႔ တျပိဳင္နက္ မိမိသိေနက် လမ္းအတိုင္းသာ အ
သိလုပ္သြားေနေတာ့သျဖင့္ တျခားအာရံု လမ္းေၾကာင္းထဲသို႔ စိတ္မေျပာင္းေသာေၾကာင့္ မိမိသြားေနက်
ကိေလသာအာရံု ကာမဂုဏ္ထဲ မသြားေရာက္ေတာ့ဘဲ ျမင္ သိ ပ်က္၊ ၾကား သိ ပ်က္၊ နံ သိ ပ်က္၊ စား သိ
ပ်က္၊ ထိ သိ ပ်က္၊ ၾကံစည္ေတြးေတာ သိ ပ်က္၊ ခဏတိုင္း ခဏတိုင္း သိ ပ်က္ ေနတဲ့ ဥဒယ ၀ယ ခဏိက
သမာဓိထဲ ေရာက္ ေရာက္ျပီး တည္ျငိမ္ေနေတာ့သတည္းတဲ့။
အဲဒီ ထြက္ေလ ၀င္ေလ အာနာပါန ထိ သိ ကို သတိထားရႈမွတ္တဲ့ အေလ့အထဟာ သတိရင့္က်က္လာတဲ့
အခါ အဲဒီလို ဥဒယ ၀ယ ခဏိက သမာဓိထဲ သက္ေရာက္ေလ့ရွိလို႔ အလြန္ေကာင္းေသာ အတိုင္းမသိ တန္
ဖိုးရွိေသာ ကမၼ႒ာန္းလို႔ ေဟာခဲ့တာေပါ့၊ ဒကာၾကီးတို႔ရ။
ခု၊ ေျပာျပခဲ့တဲ့ အေလ့အထဟာ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ ေလာဘ ေဒါသတို႔ မလာႏိုင္ မလိုက္ႏိုင္တဲ့ အက်င့္
ျမတ္ပဲ။
ေရွးသူေတာ္ေကာင္းတို႔လုပ္ငန္း လမ္းေဟာင္းလမ္းမွန္ အက်င့္ျမတ္ေပၚသို႔ တက္ေရာက္ ေလွ်ာက္သြား႐ႉ
မွတ္ေနေသာေၾကာင့္ ေတြေ၀ ေငးေမာကာ အမွားထဲ၌ ေမ့ေျမာေနေသာ ေမာဟႏွင့္ ကင္းေ၀းလ်က္ ၀ိဇၨာ
ဉာဏ္ဘက္သို႔ သက္ေရာက္ကူး၀င္လာေသာ အက်င့္လည္း ျဖစ္တယ္တဲ့။
အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ထြက္ေလ ၀င္ေလ ထိသိ သတိကို မေမ့မေလ်ာ့ ႀကိဳးစားမွတ္သားေနတဲ့သူဟာ၊ သူရဲ့ သ
မာဓိ အားေကာင္းသေလာက္ ေလာကီဘက္ဆိုင္ရာ စ်ာနသမာပတ္အထိ သိဒၶိတန္ခိုး အက်ိဳးအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကို
ရရွိခံစားႏိုင္တယ္။
မယံုမရွိနဲ႔ လုပ္ၾကည့္ပါ၊ သိဒၶိရွင္ ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
အဲဒီ ထြက္ေလ ၀င္ေလ ထိသိ သတိကိုပဲ မေမ့မေလ်ာတဲ့ သမၼာသတိမဂၢင္ အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရႈမွတ္
ပြားမ်ားေနေသာ ေယာဂီဟာ ေလ့လာလုပ္ယူမႈသတိအပိုင္းက လြန္ေျမာက္လ်က္ သတိရင့္က်က္ကာ အာရံု
ေပၚေပၚလာတိုင္း သတိနဲ႔ ကပ္ခနဲ ကပ္ခနဲ ခ်က္ခ်င္းပဲ သိပ်က္ သိပ်က္ ေနေသာ “ဥပ႒ာနသတိ” က ဉာဏ္နဲ႔
တြဲကာ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္အထိ ေလာကုတၱရာ အက်ိဳးတရားေတြကို ခံစားရေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးတာလည္း အ
မွန္ပဲ။
အဲဒီ အက်ိဳးေက်းဇူးတရားေတြကို ခံစားခ်င္ရင္ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ၾကည့္ပါ။
ကိုယ္လုပ္သေလာက္ လုပ္ခ ရမွာကေတာ့ အမွန္ပဲ။
ကဲ….ေက်နပ္ရဲ့လား၊ တတ္ႏိုင္ရင္ အခုပဲ တနာရီေလာက္ ပါရမီ ကုသိုလ္သေဘာနဲ႔ ထိုင္မွတ္ အားထုတ္
သြားစမ္းပါေလ။
ဒကာ။ ။ အားထုတ္ပံု နည္းနယနဲ႔ စံုလင္စြာသိရလို႔ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာလွပါတယ္ ဆရာေတာ္၊ တတ္ႏိုင္
သမွ် ၾကိဳးစား အားထုတ္မႈမ်ားလည္း ျပဳပါမည္ ဘုရား။
အိမ္ကိစၥေတြက ရွိေနလို႔ ခုေတာ့ သည္းခံပါ။
ဆရာေတာ္ဘုရား က်န္းမာ ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ သာသနာျပဳႏိုင္ပါေစ။
Copy from http://thamameggin.blogspot.com/2010/07/blog-post_13.html